Εν πρώτοις, δεν πρέπει να αγνοήται ούτε να παραβλέπεται το γεγονός ότι η οικολογική κρίσις είναι εις την ουσίαν της και εις την γενεσιουργόν αιτίαν της κρίσις πνευματική και ηθική.
Υπάρχει μάλιστα και η άποψις ότι υπεύθυνος δια την εμφάνισιν της οικολογικής κρίσεως ιστορικώς είναι ο Χριστιανισμός, όπως αυτός εξεφράσθη κυρίως εις την Δύσιν δια της αναδείξεως του ανθρώπου εις κυρίαρχον της φύσεως. Την γνώμην αυτήν διετύπωσε πρώτος ο Αμερικανός ιστορικός Lynn White εις το περιοδικόν Science το 1967, αποτελεί δε έκτοτε κοινώς αποδεκτήν θέσιν... Κατά την άποψιν αυτήν, η Δυτική Εκκλησία και Θεολογία, χρησιμοποιούσαι την βιβλικήν ρήσιν της εντολής του Θεού προς τους πρωτοπλάστους: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε της γης» (Γεν. 1, 28), παρώτρυναν τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν την φύσιν ως κυρίαρχοι και εξουσιασταί μέχρι τοιούτου σημείου ώστε δια του Καλβινισμού, τον οποίον, ως γνωστόν, ο Max Weber συνδέει προς την γένεσιν και ανάπτυξιν του καπιταλισμού, η φύσις να υποταγή πλήρως εις την απληστίαν του ανθρώπου δια την αύξησιν και συσσώρευσιν υλικών αγαθών...
Πρώτιστον στοιχείον, χαρακτηριστικόν της Ορθοδόξου θεολογίας, είναι ότι ο κόσμος, ως δημιουγηθείς υπό του Θεού, και μάλιστα «εκ του μηδενός», αποτελεί κτίσιν και δωρεάν του Θεού προς τον άνθρωπον «εργάζεσθαι και φυλάσσειν αυτόν» (Γεν. 2, 15), επ οὐδενί δε λόγω ιδιοκτησίαν του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι «οικονόμος» και διαχειριστής της κτίσεως και δεν έχει το δικαίωμα να την χρησιμοποιή κατά το δοκούν, πολλώ δε μάλλον να την καταστρέφη.
Ο κόσμος, κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας, αποτελεί ενότητα όντων, τα οποία έχουν έκαστον τον ίδιον «λόγον», οι δε «λόγοι των όντων», όπως τους αποκαλεί ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, συνιστούν ενιαίον σύνολον, μίαν αρμονίαν, ένα «κόσμον», όπως προσφυώς δηλώνει ο όρος ούτος. Η κοσμολογία των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας δεν επιτρέπει, συνεπώς, καμμίαν υποτίμησιν του φυσικού κόσμου από τον άνθρωπον. Η λογικότης του ανθρώπου δεν υπονοεί ότι τα άλλα όντα στερούνται «λόγου υπάρξεως»...
Την αντίληψιν αυτήν περί ιερότητος του υλικού κόσμου αναδεικνύει η Ορθόδοξος Εκκλησία όλως ιδιαιτέρως και κατ ἐξοχήν εις την τέλεσιν της Θείας Ευχαριστίας... Η συνείδησις αυτή αποκορυφώνεται εις το Ιερόν Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, το οποίον τελείται εις τους ναούς αυτούς. Εκεί κατά την ιεράν στιγμήν του καθαγιασμού των τιμίων Δώρων ο άρτος και ο οίνος, τα δώρα αυτά της υλικής κτίσεως, θα ανυψωθούν δια των χειρών του λειτουργού εκ μέρους όλης της Εκκλησίας, δια να «αναφερθούν», δηλαδή να επιστραφούν πάλιν εις τον δωρητήν Δημιουργόν ως «τα σα εκ των σων», τα οποία προσφέρομεν εις Αυτόν «κατά πάντα και δια πάντα».
Αυτή είναι η κατ ἐξοχήν οικολογική στιγμή της Εκκλησίας. Κατ αὐτήν αναγνωρίζεται εν ευχαριστία ότι ο υλικός κόσμος είναι δώρον και όχι δικαίωμα, είναι ιερός και χρήζει σεβασμού, και κυρίως προορίζεται, δια της καθόδου του Αγίου Πνεύματος, να γίνη «σώμα του Χριστού», δια να μοιρασθή και τραφή και ζήση δι αὐτοῦ ο κόσμος. Με τον τρόπον αυτόν η Θεία Ευχαριστία συνδέει την οικολογίαν μετά της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η κτίσις του Θεού δεν ανήκει μόνον εις τον Θεόν, αλλά και εις τους συνανθρώπους μας...
Τα αγαθά της κτίσεως, δια να ικανοποιήσουν την απληστίαν του ανθρώπου θα πρέπει να αυξάνωνται διαρκώς, πράγμα αδύνατον χωρίς να πιεσθή η φύσις να προσφέρη περισσότερα όσων δύναται η όσων οι φυσικοί νόμοι της επιτρέπουν. Η φύσις έχει τα όριά της. Ο άνθρωπος δεν δύναται να τα παραβιάση. Το τίμημα της ύβρεως θα είναι βαρύ, και ήδη καταβάλλεται, ατυχώς δε θα καταβληθή και από τας επομένας γενεάς, αι οποίαι δεν ευθύνονται δια την ύβριν.
Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη με τίτλο «Ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικολογικής κρίσης», εκφωνήθηκε από το βήμα της Ακαδημίας Αθηνών την Τετάρτη 03 Φεβρουαρίου 2010.
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας υπάρχει αναρτημένο στην ιστοσελίδα Amen
Υπάρχει μάλιστα και η άποψις ότι υπεύθυνος δια την εμφάνισιν της οικολογικής κρίσεως ιστορικώς είναι ο Χριστιανισμός, όπως αυτός εξεφράσθη κυρίως εις την Δύσιν δια της αναδείξεως του ανθρώπου εις κυρίαρχον της φύσεως. Την γνώμην αυτήν διετύπωσε πρώτος ο Αμερικανός ιστορικός Lynn White εις το περιοδικόν Science το 1967, αποτελεί δε έκτοτε κοινώς αποδεκτήν θέσιν... Κατά την άποψιν αυτήν, η Δυτική Εκκλησία και Θεολογία, χρησιμοποιούσαι την βιβλικήν ρήσιν της εντολής του Θεού προς τους πρωτοπλάστους: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε της γης» (Γεν. 1, 28), παρώτρυναν τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν την φύσιν ως κυρίαρχοι και εξουσιασταί μέχρι τοιούτου σημείου ώστε δια του Καλβινισμού, τον οποίον, ως γνωστόν, ο Max Weber συνδέει προς την γένεσιν και ανάπτυξιν του καπιταλισμού, η φύσις να υποταγή πλήρως εις την απληστίαν του ανθρώπου δια την αύξησιν και συσσώρευσιν υλικών αγαθών...
Πρώτιστον στοιχείον, χαρακτηριστικόν της Ορθοδόξου θεολογίας, είναι ότι ο κόσμος, ως δημιουγηθείς υπό του Θεού, και μάλιστα «εκ του μηδενός», αποτελεί κτίσιν και δωρεάν του Θεού προς τον άνθρωπον «εργάζεσθαι και φυλάσσειν αυτόν» (Γεν. 2, 15), επ οὐδενί δε λόγω ιδιοκτησίαν του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι «οικονόμος» και διαχειριστής της κτίσεως και δεν έχει το δικαίωμα να την χρησιμοποιή κατά το δοκούν, πολλώ δε μάλλον να την καταστρέφη.
Ο κόσμος, κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας, αποτελεί ενότητα όντων, τα οποία έχουν έκαστον τον ίδιον «λόγον», οι δε «λόγοι των όντων», όπως τους αποκαλεί ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, συνιστούν ενιαίον σύνολον, μίαν αρμονίαν, ένα «κόσμον», όπως προσφυώς δηλώνει ο όρος ούτος. Η κοσμολογία των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας δεν επιτρέπει, συνεπώς, καμμίαν υποτίμησιν του φυσικού κόσμου από τον άνθρωπον. Η λογικότης του ανθρώπου δεν υπονοεί ότι τα άλλα όντα στερούνται «λόγου υπάρξεως»...
Την αντίληψιν αυτήν περί ιερότητος του υλικού κόσμου αναδεικνύει η Ορθόδοξος Εκκλησία όλως ιδιαιτέρως και κατ ἐξοχήν εις την τέλεσιν της Θείας Ευχαριστίας... Η συνείδησις αυτή αποκορυφώνεται εις το Ιερόν Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας, το οποίον τελείται εις τους ναούς αυτούς. Εκεί κατά την ιεράν στιγμήν του καθαγιασμού των τιμίων Δώρων ο άρτος και ο οίνος, τα δώρα αυτά της υλικής κτίσεως, θα ανυψωθούν δια των χειρών του λειτουργού εκ μέρους όλης της Εκκλησίας, δια να «αναφερθούν», δηλαδή να επιστραφούν πάλιν εις τον δωρητήν Δημιουργόν ως «τα σα εκ των σων», τα οποία προσφέρομεν εις Αυτόν «κατά πάντα και δια πάντα».
Αυτή είναι η κατ ἐξοχήν οικολογική στιγμή της Εκκλησίας. Κατ αὐτήν αναγνωρίζεται εν ευχαριστία ότι ο υλικός κόσμος είναι δώρον και όχι δικαίωμα, είναι ιερός και χρήζει σεβασμού, και κυρίως προορίζεται, δια της καθόδου του Αγίου Πνεύματος, να γίνη «σώμα του Χριστού», δια να μοιρασθή και τραφή και ζήση δι αὐτοῦ ο κόσμος. Με τον τρόπον αυτόν η Θεία Ευχαριστία συνδέει την οικολογίαν μετά της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η κτίσις του Θεού δεν ανήκει μόνον εις τον Θεόν, αλλά και εις τους συνανθρώπους μας...
Τα αγαθά της κτίσεως, δια να ικανοποιήσουν την απληστίαν του ανθρώπου θα πρέπει να αυξάνωνται διαρκώς, πράγμα αδύνατον χωρίς να πιεσθή η φύσις να προσφέρη περισσότερα όσων δύναται η όσων οι φυσικοί νόμοι της επιτρέπουν. Η φύσις έχει τα όριά της. Ο άνθρωπος δεν δύναται να τα παραβιάση. Το τίμημα της ύβρεως θα είναι βαρύ, και ήδη καταβάλλεται, ατυχώς δε θα καταβληθή και από τας επομένας γενεάς, αι οποίαι δεν ευθύνονται δια την ύβριν.
Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη με τίτλο «Ο ρόλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικολογικής κρίσης», εκφωνήθηκε από το βήμα της Ακαδημίας Αθηνών την Τετάρτη 03 Φεβρουαρίου 2010.
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας υπάρχει αναρτημένο στην ιστοσελίδα Amen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου