Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Εποχές με σάρκα και ψυχή


Ήρθε το φθινόπωρο. Έδιωξε τα χαρακτηριστικά του καλοκαιριού και έντυσε όλη τη κτίση με τα δικά του χρώματα. Πόσο μοιάζουν οι εποχές με τον άνθρωπο! Έτσι αλλάζει και αυτός. Άλλοτε συννεφιάζει, άλλοτε αστράφτει, προκαλώντας φόβο στους γύρω του. Πολλές φορές φωτίζει και ζεσταίνει και κάποιες φορές εκπέμπει ψύχος, κάνοντας όσους το νιώθουν να προφυλαχτούν.

Έχει όμως και η πνευματική ζωή εποχές. Μπορείς να τις διακρίνεις στη ζωή των Αγίων.

Στο πνευματικό φθινόπωρο, όπως πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα στη γη, έτσι πέφτει και ο λόγος του Θεού στον άνθρωπο : «Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου». Αρνήσου όσα δεν σου επιτρέπουν να «ανεβείς». Και μετά από λίγο πάλι ο λόγος του δημιουργού έρχεται σαν το πρωτοβρόχι : «Λύσαι ο υπόδημα εκ των ποδών σου». Άφησε, πέταξε αυτά που είναι δεμένα σφιχτά πάνω σου, που σε φέρνουν σε επαφή με το «χώμα» και όχι με τον «ουρανό».

Ο χειμώνας του πνεύματος είναι δύσκολη εποχή. Οι δοκιμασίες χτυπούν, όπως η θάλασσα την ξηρά. Οι πειρασμοί πέφτουν όπως οι κεραυνοί στο δέντρο. Τα ποτάμια ξεχειλίζουν όπως τα πάθη. Τα πουλιά εγκαταλείπουν τον τόπο, όπως οι ψυχικές αντοχές τον άνθρωπο. Και εδώ ο λόγος, συνάμα με τον κεραυνό και την βροντή θα ακουστεί : «Εγώ ειμί, μη φοβήσθε».

Στην πνευματική άνοιξη ο άνθρωπος απολαμβάνει την άνθιση των αρετών, τη δρόσο του πνεύματος. Τώρα μεγαλύτερο μέρος έχει το φως. Το σκοτάδι μειώνεται. Ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος παρακαλεί να μην μειωθεί ο αγώνας, μην ενθουσιάσουν και τον αγωνιστή όπως την μυγδαλιά, τα φαινόμενα :

«Όσο έχεις χέρια άπλωνε τα στον ουρανό για προσευχή…

Όσο έχεις δάχτυλα κάνε τον σταυρό σου…

Όσο έχεις μάτια γέμιζε τα δάκρυα…»

Βέβαιος ότι σώθηκε είναι εκείνος που μπήκε στην βασιλεία του Θεού και άκουσε και την πόρτα να βροντάει πίσω του.

Έρχεται και το καλοκαίρι. Άπλετο φως. Καυτή πίστη, ώριμοι καρποί. Όλα περιμένουν τον θεριστή. Και πάλι ο λόγος που βγαίνει μέσα από το πυρ της θεότητος μεταδίδεται σαν την ζέστη του μεσημεριού.
«Ναι, έρχομαι ταχύ». Εδώ η εμπειρία της κάθε εποχής έχει φτιάξει γλώσσα έτοιμη να απαντήσει στο Λόγο : «Ναι, έρχου Κύριε Ιησού».

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Αρχές Σεπτέμβρη…


Τέλος εποχής...

...και τα λιμανάκια των ελληνικών νησιών γεμίζουν από «κουρασμένα» ψαροκάικα, που αναζητούν μια γωνιά για να αράξουν το ταλαιπωρημένο σκαρί τους, μετά απ’ το τρεχαματό του καλοκαιριού...

Στις προβλήτες, κείτονται απλωμένα τα δίχτυα, τα παραγάδια, οι σημαδούρες, τα σωσίβια και κάθε λογής εργαλείο, που πρέπει να λιαστεί και να αποβάλλει κάθε ίχνος υγρασίας και κλεισούρας, ώστε να μπορέσει να ξαναχρησιμοποιηθεί την επόμενη φορά...

Μπρος σ’ αυτό το μαγευτικό τοπίο, ο νους ασυναίσθητα, συνδέει τις ζωντανές εικόνες με το μυστήριο της εξομολόγησης, και ανατρέχει στα παρακάτω λόγια από τις «Περιπέτειες ενός Προσκηνητού»:

«...Έτσι μετά από κάθε πτώση και κάθε τραύμα της καρδιάς από αμαρτία, αυτό που έχει να κάνει κανείς είναι να θέσει αμέσως την καρδιά του εις την παρουσία του Θεού για θεραπεία και καθαρμό, ακριβώς όπως όταν ορισμένα αντικείμενα έχουν μολυνθεί ή μουχλιάσει, τα εκθέτουμε στη την δύναμη των ηλιακών ακτίνων, οι οποίες με την ισχύ τους τα ξεμουχλιάζουν, τα καθαρίζουν, τα ξεβρομίζουν...»

Καλό Χειμώνα...

Ι.Μ.