Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Σ’ αγαπώ ακόμα...

Ετοιμάζεται γιορτή στο μεγάλο σαλόνι, με πολύχρωμα μπαλόνια, λουλούδια, λούτρινα ζωάκια και μια μεγάλη τούρτα με τα αρχικά «Η-Ι» Ήβη-Ιάκωβος κι από κάτω «Σ’ αγαπώ ακόμα».

Γιορτάζουν εξήντα χρόνια έγγαμου βίου. Η ζωή που περιγράφουν, απλή και καθημερινή. Με χαρές, ταξίδια, διασκέδαση, τσακωμούς, πόνο, απογοητεύσεις… Όπως η ζωή του κάθε ανθρώπου. Όταν διαπιστώσανε πως δεν θα κάνουν παιδιά, αποφασίσανε ν’ αγαπηθούν περισσότερο. Να δεθούν και να δημιουργήσουν μαζί. Το πέτυχαν. Έφτιαξαν ένα εξοχικό σπίτι με πολλά δέντρα, κηπευτικά και λουλούδια, που τα καλλιέργησαν μόνοι τους. Γράφτηκαν σε σχολή χορού και σε ομάδα εθελοντών του Ερυθρού Σταυρού. Έτσι κύλησε η ζωή τους. Πιασμένοι χέρι-χέρι. Όπως και σήμερα, χέρι-χέρι κάνουν τους περιπάτους τους. Ο Ιάκωβος είχε την ιδέα. Μας ζήτησε να ετοιμάσουμε μια γιορτή για τη χρυσή επέτειο. Κρυφά από την Ήβη, για έκπληξη. Επέμενε, μην τυχόν ξεχάσουμε τι πρέπει να γράφει επάνω η τούρτα. Η Ήβη πήγε να πεθάνει από τη συγκίνηση, όταν μας αντίκρισε στο σαλόνι όλους, φίλους, συγκάτοικους, το προσωπικό, με λουλούδια και μπαλόνια στα χέρια και μια τούρτα, με πιο γλυκά λόγια απ’ ότι η γεύση της. Χειροκροτήματα, γέλια, η Ήβη να κλαίει ασταμάτητα και ο Ιάκωβος να μην την αφήνει από τη ζεστή αγκαλιά του.
Η «τραγουδίστρια» του ιδρύματος, μια Ζακυνθινιά ενενήντα δύο ετών, που όσο είναι ξύπνια τραγουδάει, τους αφιέρωσε το τραγούδι «Λες και ήταν χθες». Με δύσκολη κίνηση, αργά βήματα, αλλά με πόθο, χόρεψαν το αγαπημένο τους βαλς που τόσα χρόνια σε κάθε χαρά χόρευαν. Όσοι ζήσαμε αυτή τη γιορτή, δεν την ξεχάσαμε ποτέ.
Πέρασε ένας περίπου χρόνος. Ο Ιάκωβος αρρώστησε. Οι επισκέψεις μου στο δωμάτιο τους ήταν πιο συχνές και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Παρατήρησα πως συνεχώς, ακόμα και στον ύπνο τους, κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου. Ακόμα κι αν άλλαζαν πλευρό, τα βόλευαν έτσι, ώστε να αγγίζονται...
Ο Ιάκωβος «έφυγε» στον ύπνο του. Κρατώντας της το χέρι. Η Ήβη δεν το κατάλαβε. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν, όταν έπρεπε να τραβήξει το χέρι της μέσα από το δικό του.


Aπό το βιβλίο της Σίσσυς Κόσσυβα : «Η ζωή δεν είναι πρόβα» με αληθινές ιστορίες από οίκους ευγηρίας

Ευροκλύδων
Τεύχος 12, Μάιος - Ιούνιος 2006

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Φως Ιλαρόν..

«Το Μουσείο της Ακρόπολης. Εκεί, το αιώνιο φως της Αττικής -απολλώνειο το πρωί, διονυσιακό το βράδυ- συνομιλεί με τους αιώνες. Εκεί αδιατάρακτη η συνέχεια...»








«Μαγεύτηκα. Εδώ έχουμε ένα θαύμα! Τι να πρωτοπώ; Είδα για πρώτη φορά τις Καρυάτιδες από την πίσω πλευρά τους και μπόρεσα να διακρίνω το φως να περνάει μέσα από τους βοστρύχους τους... Ενιωσα μέσα στο Μουσείο μια ευφορία που δεν μπορεί να περιγραφεί. Πώς νιώθουν οι καθολικοί μετά την πρώτη τους κοινωνία ή όπως ένας ορθόδοξος μετά από εξομολόγηση... Και κάτι ακόμη. Αυτό το μουσείο είναι η αποθέωση της δημοκρατίας, γιατί μπορεί να συμμετέχει σε αυτό ο πολίτης.»


Γιάννης Σακελλαράκης, καθηγητής Αρχαιολογίας

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Οι Μπάτσοι, του Μίκη Θεοδωράκη


Η σημερινή τρίτη κατά σειρά εκτέλεση αστυνομικού τους τελευταίους 6 μήνες ήταν μια δυναμική απάντηση στα φαινόμενα σήψης, αφού σύμφωνα με προηγούμενη προκήρυξη τέτοιων ομάδων τα ¨...πολιτικά κόμματα εξουσίας ...ταλανίζονταν από σκάνδαλα, οι δικαστικοί φορείς από διαφθορά, το εκπαιδευτικό σύστημα από αναχρονισμό και η αστυνομία από βιαιότητα και αυθαιρεσίες...¨
Ε και λοιπόν... Κανένα ριζοσπαστικό και Προόδευτικό Κίνημα δεν θα διαδηλώσει την οργή του αύριο το πρωί... Κανένα σχολείο ή Πανεπιστήμιο δεν θα κλείσει εις ένδειξη αλληλεγύης... Καμία αυθόρμητη παράσταση διαμαρτυρίας δεν λάβει χώρα στο κέντρο της Αθήνας... Κανείς πνευματικός άνθρωπος (και προοδευτικός πάντοτε) δεν θα ξιφουλκήσει από τα κανάλια...
Άλλος ένας Μπάτσος...

Δραματικά προφητικός ο Μίκης Θεοδωράκης.


Οι Μπάτσοι...
Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικότερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχετευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για καθετί που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.
Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης τη βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό. Από ΄κει και πέρα παρ΄ ό,τι τότε η Ελληνική Αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στη χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να τη διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.

Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η Αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία». Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και τη σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;

Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει Αστυνομία...


Το άρθρο του Μ.θεοδωράκη δημοσιεύτηκε από Τα Νέα στις 18/12/2008

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Οι δε εκζητούντες τον Κύριον...

Συναντηθήκαμε δίπλα στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος, στην ανατολική πλευρά του Μανχάταν. Όπως κάθε Τρίτη τον τελευταίο χρόνο ο Μάρκος Καμίνης βρισκόταν εδώ, πριν δύσει ο ήλιος πίσω από τους ουρανοξύστες. Κουβαλούσε δίσκους με χάμπουργκερ για ένα συσσίτιο απόρων και αστέγων. «Δοκίμασέ το», είπε, «βοήθησε κάποιον και θα νιώσεις ότι είσαι καλύτερος άνθρωπος»... Λίγοι από τους εθελοντές που δούλευαν μαζί του γνωρίζουν την ιστορία του. Η εμφάνισή του άλλωστε δεν μαρτυρά το παρελθόν του. Αξύριστος, ντυμένος με τζιν και παπούτσια αθλητικά, κινείται στον χώρο διστακτικά- συχνά με το κεφάλι σκυμμένο...
«Βρισκόμουν εκεί όπου γεννήθηκε η οικονομική κρίση», είπε. «Δούλεψα σκληρά αλλά δεν έπαιξα με τους κανόνες του παιχνιδιού τους και στο τέλος έχασα». Ο κ. Μάρκος Καμίνης γεννήθηκε πριν από 40 χρόνια στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Ο πατέρας του, Έλληνας μετανάστης από τη Χίο, βρέθηκε στην Αμερική στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου... Η είσοδός του στον κόσμο της Wall Street δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Για χρόνια δούλευε στο επιπλοποιείο του πατέρα του και με τα χρήματα που έβγαζε αγόραζε μετοχές. Με τα κέρδη του πλήρωνε για τις σπουδές του. Έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια μάταιης αναζήτησης και δεκάδων αποτυχημένων συνεντεύξεων, η πόρτα της ευκαιρίας άνοιξε... Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο κ. Καμίνης έπεσε στα βαθιά. Δουλειά του ήταν να παρακολουθεί 15 μικρές εταιρείες, να αναλύει τις μετοχές τους και να αποφασίζει κατά πόσον αξίζει ή όχι να ασχοληθούν με αυτές οι επενδυτές.
«Δούλευα κάθε μέρα μέχρι τις 10 το βράδυ. Έφευγα τελευταίος. .. Ο πρώτος του μισθός ήταν 53.000 δολάρια τον χρόνο. Επτά χρόνια μετά, έφτασε τα 150.000 δολάρια. Η άνοδός του ήταν γρήγορη. Βρισκόταν σταθερά στους τρεις πιο παραγωγικούς υπαλλήλους και το αφεντικό του πίστευε στις δυνατότητές του.
Όσο γρήγορα όμως έφτασε ψηλά, τόσο απότομα είδε την καριέρα του να γκρεμίζεται... Σύμφωνα με τον κ. Καμίνη, αυτή η προχειρότητα είναι μία από τις αιτίες που οδήγησαν τη Wall Street- και πολλές χώρεςστην οικονομική κρίση... «Ξαφνικά γινόταν θέμα αν αργούσα ένα λεπτό το πρωί- ασχέτως αν έφευγα το βράδυ, όταν όλοι ήταν στα σπίτια τους και έπιναν μπίρες», είπε. Και σε ένα χριστουγεννιάτικο δείπνο άκουσε τον προϊστάμενό του να λέει μέσα από τα δόντια του: «Θα σε απολύσω!».
Ιούλιος του 2005. Ο κ. Καμίνης μένει χωρίς δουλειά. Μάταια προσπαθεί να βρει ένα γραφείο σε άλλη φίρμα. Υποψιάζεται ότι η (...) τον έβαλε στη «μαύρη λίστα» και διαδίδει ψευδείς φήμες σε άλλες εταιρείες για την παραγωγικότητά του. «Ίσως φταίει το ότι τους απείλησα όταν έφυγα πως θα γράψω ένα βιβλίο», εξηγεί ο κ. Καμίνης.
Τα χρήματα στον λογαριασμό του είχαν αρχίσει να τελειώνουν. Όπως λέει, ποτέ δεν είχε ζήσει στη χλιδή. Ξεπλήρωνε για χρόνια τα δάνεια που είχε πάρει για σπουδές και κατοικία. Η γυναίκα του τον κατηγόρησε ότι δεν έψαχνε αρκετά καλά για νέα δουλειά και τον χώρισε.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την απόλυσή του, δεν έχει βρει δουλειά σε άλλη χρηματιστηριακή φίρμα. Αρθρογραφεί όμως στο Ίντερνετ και έχει ένα από τα πιο επιτυχημένα μπλογκς για την οικονομία, το wallstreetgreek. blogspot. com. Τα άρθρα του εμφανίζονται στην κορυφή της λίστας στη μηχανή αναζήτησης Google. Βγάζει περίπου 1.000 δολάρια τον μήνα, σαφώς λιγότερα απ΄ όσα κέρδιζε στη Wall Street.
«Στη Wall Street πέρασα μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή μου», λέει.
«Είχα φτάσει σε σημείο να μην προσεύχομαι. Πλέον δεν με νοιάζει πόσα χρήματα θα βγάλω. Άλλαξαν οι προτεραιότητές μου. Η περιπέτειά μου μού έδειξε πώς να έλθω πιο κοντά στον Θεό. Θα ήθελα κάποια στιγμή να βρεθώ σε μιαν εκκλησία, ίσως ως διάκονος».



Εφημερίδα Τα Νέα, 25/05/2009

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Ενταύθα σήμερον αθροίζονται...

Ο Οίκος

Οι εν πάση τή γή μαρτυρήσαντες, καί εν τοίς ουρανοίς μετοικήσαντες, οι τά πάθη Χριστού μιμησάμενοι, καί τά πάθη ημών αφαιρούμενοι, ενταύθα σήμερον αθροίζονται, πρωτοτόκων δεικνύοντες Εκκλησίαν, ως τής άνω τόν τύπον επέχουσαν, καί Χριστώ εκβοώσαν, Θεός μου εί, Σύ με διά τής Θεοτόκου συντήρησον, πολυέλεε.
Συναξάριον

Τή αυτή ημέρα, Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστήν, τήν τών απανταχού τής οικουμένης εν Ασία, Λιβύη, καί Ευρώπη, Βορρά τε καί Νότω, Αγίων πάντων Εορτήν εορτάζομεν.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Οψοποιών Μαγγανείαι..


Οψοποιών Μαγγανείαι,
ήγουν
Καλογηρική Μαγειρική και Ζαχαροπλαστική


Για όσους είχαν στην ζωή τους την ευκαιρία της επίσκεψης στα μεγάλα (σε μέγεθος, ιστορία αλλά και ορθόδοξο βίωμα) κοινόβια του Αγίου Όρους, η εμπειρία της Τράπεζας είναι όντως μοναδική. Αφενός η είσοδος της Αδελφότητας, η χωροταξία, το αυστηρό σε χρόνους τυπικό, ο Αναγνώστης, ο χώρος της Τράπεζας ως συνήθως κατάγραπτος με τις χορείες των Μαρτύρων. Αφετέρου το ίδιο το φαγητό. Oριακά λιτό σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά πάντοτε εύγευστο και διατροφικά ισορροπημένο.
Σε αυτή την δεύτερη και συνήθως αθέατη όψη της προετοιμασίας, της παρασκευής του φαγητού αλλά και των μυστικών που κρύβει η φιλόξενη καλογηρική κουζίνα μας ξεναγεί η δέκατη και επαυξημένη έκδοση του έργου του πολυγραφότατου Αρχιμ. Δοσιθέου, καθηγουμένου της Ι.Μ Τατάρνης Ευρυτανίας. Συνεχίζει την πολύ μεγάλη παράδοση της μοναστηριακής κουζίνας ξεκινώντας από τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, στον οποίο αποδίδεται και η φράση ¨Οψοποιών Μαγγανείαι¨, δηλαδή ¨Μάγια των Μαγείρων¨ και φτάνοντας μέχρι και τον βίο του Αγίου Ευφροσύνου του Μαγείρου.
Άλλος ένας κρίκος της πραγματικά μεγάλης αλυσίδας της σχετικής βιβλιογραφίας, με το μοναδικό (για βιβλίο) προνόμιο να απευθύνεται και στις πέντε των αισθήσεων.










Το βιβλίο ¨Οψοποιών Μαγγανείαι¨ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας...

Ο Ευροκλύδων παίρνει ξεκάθαρη θέση για τις Ευρωεκλογές, στηρίζει και ψηφίζει Παράγκα..