Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

ο Λόγος σαρκούται, καί τού Πατρός ου κεχώρισται...

Τή ΚΕ' τού αυτού μηνός, Η κατά σάρκα Γέννησις τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Στίχοι

· Θεός τό τεχθέν, η δέ Μήτηρ Παρθένος.
· Τί μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;
· Παρθενική Μαρίη Θεόν εικάδι γείνατο πέμπτη.



Ήχος β'

Μέγα καί παράδοξον θαύμα, τετέλεσται σή μερον! Παρθένος τίκτει καί μήτρα ου φθείρεται, ο Λόγος σαρκούται, καί τού Πατρός ου κεχώρισται, Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξάζουσι, καί ημείς σύν αυτοίς εκβοώμεν, Δόξα εν υψίστοις Θεώ, καί επί γής ειρήνη,

Μηναίο μηνός Δεκεμβρίου

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

εί έχεις καρδίαν, δύνασαι σωθήναι...

Το ντοκιμαντέρ, παραγωγής 2009 της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους, αναφέρεται στο ζήτημα της Μονής Εσφιγμένου, το οποίο διαταράσσει από τό 1972 τήν μακραίωνη παράδοση ησυχίας καί αγιασμού πού διασώζεται στό Περιβόλι της Παναγίας, στόν Άθω. Ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, με τον κινηματογραφικό φακό του, αποτυπώνει με ευαισθησία και διακριτικότητα τις σκέψεις και τούς προβληματισμούς των Καθηγουμένων των Αγιορειτικών Μονών, των Αντιπροσώπων της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και άλλων αγιορειτών πατέρων, καταγράφοντας –με φόντο τό μοναδικής ομορφιάς φυσικό περιβάλλον, τα θαυμαστά κτίρια, τούς καλλιτεχνικούς θησαυρούς, τήν καθημερινή καί λατρευτική ζωή– τήν οπτική μέσα από τήν οποία τοποθετείται η Αθωνική πολιτεία απέναντι στο συγκεκριμένο φαινόμενο.




"Το Άγιον Όρος συγκέντρωσε όλες τις μορφές της μοναχικής ζωής, και δείχνει ότι σέβεται πάρα πολύ τον άνθρωπο, την ελευθερία του και τις προτιμήσεις του, συνδυάζοντας τα εξής πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά: την ποικιλία με την ενότητα. Ενώ είναι ποικίλο, ταυτόχρονα είναι και ενωμένο. Και γι’ αυτό ακριβώς, ενώ μπορούμε να έχουμε την πολυμορφία, την ποικιλία, τις σκέψεις μας, τις απόψεις μας, τα βιώματά μας, δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα να διασπάμε την ενότητα..."

Αρχιμ. Ελισαίος, Ηγούμενος Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας


"Ξέρουμε από την παράδοσή μας, ότι πολλοί άγιοι πατέρες έμειναν ακόμη και μόνοι τους μία στιγμή να υπερασπίζονται την ορθοδοξία, αλλά δεν κάνανε σχίσμα. Κάνανε υπομονή και η θεία χάρη τους δικαίωσε και είναι Άγιοι της Εκκλησίας· η πίστη που υποστήριξαν και που έζησαν πρωτίστως επικρατεί σήμερα στην Εκκλησία μας. Αλλά σχίσμα δεν έκαναν..."

Αρχιμ. Τύχων, Ηγούμενος Ι.Μ. Σταυρονικήτα

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Πλήρης ημερών..



Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του 1930 με πλήθος διακρίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Γιάννης Μόραλης, έφυγε από την ζωή πλήρης ημερών, στα 93 του χρόνια.Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε στην Αρτα το 1916 και το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα.
Σε ηλικία 15 ετών έγινε δεκτός στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας σπουδάζοντας κοντά στον Αργυρό , τον Γερανιώτη, τον Παρθένη και τον Κεφαλληνό, ζωγραφική και χαρακτική.
Έφυγε το 1936 για τη Ρώμη, με υποτροφία. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου και σπούδασε νωπογραφία και ψηφιδωτό και το 1947 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ.Το 1949, μαζί με άλλους Έλληνες ζωγράφους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Νικολάου και Νίκος Εγγονόπουλος, ιδρύουν την καλλιτεχνική ομάδα «Αρμός» και διοργανώνουν την πρώτη κοινή έκθεση στο Ζάππειο το 1950.
Από το 1954 ξεκινάει την συνεργασία του με το ελληνικό θέατρο, πρώτα με το Θέατρο Τέχνης και στη συνέχεια με το Εθνικό Θέατρο. Το έργο του Μόραλη περιλαμβάνει εικονογραφήσεις βιβλίων των ποιητών Ελύτη και Σεφέρη, εξώφυλλα δίσκων μουσικής, γλυπτά, τοιχογραφίες καθώς και σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας και τα μπαλέτα του Ελληνικού Χοροδράματος.Τιμήθηκε για πρώτη φορά με βραβείο ζωγραφικής το 1940. Αποχώρησε από την ΑΣΚΤ το 1983 και το 1988 η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση. Το 1999 του απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής . Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.Ζωγραφική, γλυπτική, εικονογράφηση, ανάγλυφα σε κτήρια, σε όλο το έργο του Γιάννη Μόραλη, από τα πιο παραστατικά ως τα αφηρημένα, ένα σύμβολο επανέρχεται : ο φτερωτός άγγελος με την διττή μορφή του έρωτα και του θανάτου.
Η πρώτη του θεατρική δουλειά βασιζόταν στο έργο Ωδή εις θάνατον του Κάλβου και ο ίδιος ο ζωγράφος έλεγε ότι είχε δοκιμάσει έντονα το βίωμα του θανάτου καθώς τον συνόδευε πάντα ο τραγικός θάνατος του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Μάρτιο του 1937 αλλά και οι σκηνές από κηδεία στην Αρτα και την Πρέβεζα όταν ήταν πολύ μικρός.


Πηγή : In.gr

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Περί Σημαιολογίας, του Κ. Γεωργουσόπουλου (ή αλλιώς περί κουρελοπάνων...)


ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Πριν από πολλά πολλά χρόνια (κοίτα που η Ιστορία πάει να γίνει απίστευτο, στους καιρούς μας, παραμύθι), μια φορά δηλαδή κι έναν καιρό, όπου όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, όταν οι μελανοχίτωνες κατακτητές είχαν κτηνωδώς επιβάλει το «δίκαιο» της βίας στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και πάνω στον Βράχο που συμβόλιζε μέσα στην ιστορία του κόσμου το λίκνο αυτής της Δημοκρατίας, στην Ακρόπολη, είχαν κατεβάσει το σύμβολο της Ανεξαρτησίας της, της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης κάθε λαού, τη Σημαία, δύο αμούστακα παιδιά, φανατικά για Λευτεριά και Δημοκρατία, νύχτα, άοπλα, χωρίς κουκούλες, αναρριχήθηκαν στον βράχο της Ακρόπολης και χωρίς να φοβηθούν τον κατακτητή σκοπό, κατέβασαν το σύμβολο - σημαία του επίβουλου κατακτητή και ανέβασαν τη Σημαία της Ελλάδος.
Ύστερα κατέβηκαν πάλι τον κακοτράχαλο βράχο και χάθηκαν, ενώ μετά την αποκάλυψη της πράξης τους επικηρύχτηκαν από τα στρατεύματα της Κατοχής και έγιναν για το δούλο έθνος σύμβολα Μάχης, Ελπίδας, Αντίστασης και Ελευθερίας.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Πολλά πολλά χρόνια μετά, μια άλλη φορά κι έναν άλλο καιρό (κοίτα που πάει να γίνει η Ιστορία παραμύθι στους μίζερους καιρούς μας), όταν πάλι όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, και κατακτητές και καταπατητές των ελευθεριών του λαού ήταν ντόπιοι ορκοπάτες στρατιωτικοί και τα παιδιά βγήκαν πάλι στους δρόμους και πλήρωσε η νεολαία με αίμα ακριβό την κτηνώδη βία τους, σύμβολο της εξέγερσης της συνειδητοποιημένης γενιάς της εσωτερικής αντίστασης ήταν μια ματωμένη σημαία του Ανώτατου Ιδρύματος που έγινε ορμητήριο και βωμός θυσίας του αγώνα.

Κάθε χρόνο από τότε η αιματοβαμμένη σημαία, το σύμβολο της εξέγερσης, προπορεύεται στις εορταστικές επετείους μνήμης και τιμής των ειρηνικών πορειών των πάνδημων διαδηλώσεων.

ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ
Έπειτα από λίγα χρόνια από την εξέγερση, καθηγητές πανεπιστημίου σε δημόσιες δηλώσεις μαζί με άλλους πνευματικούς ρατέδες χαρακτήρισαν τις σημαίες κάθε λαού «πανιά», «κουρέλια», «σύμβολα εθνικισμού», «ιδεοληπτικές προλήψεις». Οι ίδιοι εξάλλου «θεωρητικοί» ονόμαζαν και ανέλυαν τα έθνη κατασκευές, τα κράτη μηχανές βίας και την ιστορία των λαών σενάριο φανταστικού σίριαλ. Αυτές οι απόψεις πέρασαν στα αμφιθέατρα, στα σχολικά εγχειρίδια και στη μαζική νάρκωση του πληθυσμού με πολιτισμικά προϊόντα των παρακμασμένων κρατών που εγκαινίαζαν την κουλτούρα της εμπορευματικής συναλλαγής στο παγκόσμιο χρηματιστήριο των ναρκωτικών, της αγελαίας διασκέδασης, της ομοιομορφίας, της αλαλίας και των κραυγών, του ωμού εργαλειακού σεξ και της απαξίωσης μετά βδελυγμίας της παράδοσης, της μεγάλης τέχνης, της ποίησης, των τεχνών. Η μαζική μουσική βασίζεται στον ρυθμό των 2/4, δηλαδή στον ήχο που εκπέμπει το έμβρυο κολυμπώντας στο αμνιακό υγρό, η ζωγραφική και η γλυπτική έγιναν εγκατάσταση όπου εκτίθενται σπέρματα, προφυλακτικά, κόπρανα, ούρα, πτώματα σεσηπότα...

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Τυφλή βία, χωρίς κανένα αίτημα και χωρίς καμία επίπτωση στη συνέχιση και διόγκωση των συμπτωμάτων του ιντερμεδίου που τείνει πλέον να γίνει διαρκές μονόπρακτο.

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
Παιδιά- προϊόντα της «ιδεολογίας» του ιντερμεδίου με κουκούλες, με σφυριά... χωρίς κανένα εμπόδιο στην ελεύθερη έκφραση, με κουκούλες, με σφυριά, με μολότοφ, με καδρόνια, τραυματίζουν τον πρύτανη του Πανεπιστημίου που υπερασπίζεται το άσυλο των ελεύθερων ιδεών, ακόμη και τους καθηγητές που θεωρούν τη σημαία «κουρέλι», σπάνε την πόρτα της πρυτανείας, υποστέλλουν τη σημαία και αναρριπίζουν στον αττικό ουρανό τη σημαία του Αναρχισμού... Πρώτη φορά την είδαμε να κυματίζει τη σημαία αυτή, διαγωνίως μισή κόκκινη μισή, μαύρη, μισή κομμουνισμός, μισή ναζισμός, μελανέρυθρη. Οι δύο μεγάλες αυταπάτες του πολιτισμού του 20ού αιώνα.


ΣΑΤΥΡΙΚΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ
Κύριε καθηγητά, πέστε σ΄ αυτά τα παιδιά, αν σας αποκαλύψουν το πρόσωπό τους, πως η σημαία, η κάθε σημαία κι ΑΥΤΗ είναι ένα κουρελόπανο!


Εφημερίδα Τα Νέα 12 Δεκεμβρίου 2009

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Eπιποθώ του πλείονος και πάντοτε στενάζω...


Όταν θέλω να τονίσω οτιδήποτε, να το μεγενθύνω, να του δώσω μεγαλύτερες διαστάσεις και κυρίως να παραδεχθώ άτι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω, του κολλάω τη λέξη ¨κρίση¨. Είναι αλήθεια ότι λειτουργεί αφυπνιστικά, σα σειρήνα σε καιρό πολέμου. Είναι λέξη μαγνήτης, που τραβά την προσοχή. Γίνεται πυξίδα που χαράζει νέους χάρτες προσανατολισμού. Ρίχνω μια ματιά στην πορεία του ανθρώπου, στην ιστορία. Ωκεανός κρίσεων. Η μια κρίση διαδέχεται την άλλη όπως τα κύματα και όλες μαζί συνθέτουν την εικόνα της φουρτούνας, της ταραχής. Μέσα στα σκοτεινά σπλάχνα αυτού του ωκεανού χάνεται ο άνθρωπος. Χάνεται στην προσπάθεια του να αντιμετωπίσει την κάθε κρίση που σα νάρκη κρύβεται ύπουλα στο επόμενο βήμα του. Βλέπω τον άνθρωπο να προσπαθεί να κρατηθεί στη επιφάνια του ωκεανού. Πώς να κρατηθεί; Πώς να κρατηθεί, όταν πιστεύει ακράδαντα ότι η ευθύνη της κρίσης είναι φορτίο που βαραίνει μόνο τους άλλους. Αγωνίζεται για την κρίση ταυτότητας όταν ο εγωισμός του έριξε την ατομική βόμβα με αποτέλεσμα τον διαμελισμό της προσωπικότητας του. Επαναστατεί στην κρίση των ηθικών αξιών με τα πλέον ανήθικα μέσα. Πρωτοστατεί στον αγώνα για την οικολογική κρίση, αγοράζοντας ένα-δυο οικόπεδα σε πρώην καμμένη δασική έκταση και σκορπίζοντας ψύλλους για να σωθεί η ζωική τροφική αλυσίδα. Όσο για την οικονομική. Εδώ ο αγώνας γίνεται αδυσώπητος, σκληρός. Αγανακτεί, αγχώνεται, απογοητεύεται μοιρολογεί και… ζητά περισσότερα.
Τον βλέπει από μια γωνιά της αιωνιότητας ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος και μοιρολογεί κουνώντας το κεφάλι του: «επιποθώ του πλείονος και πάντοτε στενάζω». Όλες αυτές τις αθεράπευτες κρίσεις τις γέννησε η απουσία μιας κρίσης που ο άνθρωπος φρόντισε, να εξορίσει από τη ζωή του, της κρίσης του Θεού. Έκανε οδηγό, την δική του κρίση που έγινε τελικά κρίμα, κατάκριση και καταδίκη του. Διαφορετικό σκηνικό συνθέτει η παρουσία της κρίσης του Θεού. Ο άνθρωπος που την δέχεται μαζεύει τα κομμάτια του και τα ενώνει με τη χάρη, θεωρεί ότι η ευθύνη είναι δικό του φορτίο, η καρδιά του γίνεται πηγή, ξεχειλίζει αγάπη που φτάνει και αγκαλιάζει όλη την κτίση, θεωρεί ότι έχει τα πάντα. Είναι ειρηνικός, αναπαυμένος, μακάριος. Βλέπω τις δυο εικόνες. Την φουρτούνα και την γαλήνη. Τις κρίσεις του ανθρώπου και την κρίση του Θεού. Ξέρω ότι το πρώτο βήμα προς τη δεύτερη εικόνα είναι η άρνηση της κρίσης μου. Αρκεί να σταθώ με συναίσθηση μπροστά στο Χριστό, και να του ψιθυρίσω: Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω, τι να τα κάνω τώρα πια απόψε που Σε χάνω.
Και… να πίσω στο ωκεανό του ελέους Του.


Ευροκλύδων Τεύχος 28,
Αύγ. Σεπ. Οκτ. 2009

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Αποπροσανατολισμοί..

"Δεν ταυτίζομαι με δηλώσεις που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και στοχοποιούν μερίδες πολιτών ανάλογα με τα πολιτικά τους φρονήματα.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου έγινε από συγκεκριμένους αστυνομικούς που πρέπει να τιμωρηθούν όπως έχει καθήκον μια συντεταγμένη πολιτεία και σ' αυτό οφείλουμε να επικεντρώσουμε την προσοχή μας"



Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης της κας Τσαλικιάν, μητέρας του 15 χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, δημοσιεύεται στην εφημερίδα VETO της Κυριακής 6 Δεκεμβρίου 2009

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Αντικατοπτρισμοί...

Παρατηρείτε κάτι?