Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Είμαι ξένος..






Για περισσότερο Νίκο Πορτοκάλογλου:

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Η φωτογραφία της εβδομάδος




Ο συννεφιασμένος αττικός ουρανός της 25ης Μαρτίου, προσφέρει το γκρίζο φόντο για τις φωτογραφίες της ημέρας...
Γκρίζα επίσης και η καθημερινότητα των κατοίκων αυτής της πόλης...
Γκρίζα και τα συναισθήματα μεγάλου μέρους της κοινωνίας που οργίζεται, εγείρεται και ενίοτε εξεγείρεται...
Εξίσου γκρίζο προοιωνίζεται και το μέλλον για τους περισσότερους, αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα δελτία ειδήσεων...

Aπό την άλλη, ¨παίζει¨ με τον φακό η αντίθεση ανάμεσα στην γαλανόλευκη και το γκρίζο πλαίσιο...
Τα χρώματα που προσπαθούν να αντισταθούν στην μονοτονία του φόντου...
Οι πολίτες που προσπαθούν να αντισταθούν στην μονοτονία του συρμού...
Η μόνη ελπίδα για να μπει επιτέλους λίγο χρώμα στην ζωή μας...

¨Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει...¨, έχει γράψει από δεκαετιών ο ποιητής.
Που επιμένει μήπως και βρει την θέση της στην οικουμένη...
Που επιμένει μήπως και καταφέρει να να συνθέσει τις αντιθέσεις όλων των φυλών που την κατοικούμε..
Που επιμένει να μας υπομένει...

Και κάπου στη μέση το σημείο του Σταυρού...
Ή όπως διαβάζουμε και στα λειτουργικά βιβλία,
"καί εν τή τών πτερύγων σου ελπίζοντες σκιά..."

ΤΗ Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ


ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΤΗΣ «ΚΛΙΜΑΚΟΣ»


Ιδιόμελον Ήχος β'

Τόν επί γής Άγγελον, καί εν ουρανοίς άνθρωπον Θεού, τού κόσμου τήν ευκοσμίαν, τήν τρυφήν τών αγαθών καί τών αρετών, τών Ασκητών τό καύχημα Ιωάννην τιμήσωμεν, πεφυτευμένος γάρ εν τώ οίκω τού Θεού, εξήνθησε δικαίως, καί ωσεί κέδρος εν ερήμω επλήθυνε τά ποίμνια Χριστού, τών λογικών προβάτων, έν Οσιότητι καί δικαιοσύνη.



Εκ του Τριωδίου

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Ύδωρ Αθανασίας, του Φώτη Κόντογλου


...Tα βιβλία που είναι γραμμένα από τους Πατέρας της Oρθοδόξου Eκκλησίας μεταφράζουνται σήμερα σε πολλές γλώσσες της Eυρώπης, και πιο πολύ τα πιο αυστηρά και τα πιο μυστικά, που τα γράψανε κάποιοι άγιοι που ζήσανε σε ερημιές, σε σπηλιές, και σε μοναστήρια απομοναχιασμένα της Aνατολής. Ύστερ' από τόσους αιώνες, εκείνοι οι ταπεινοί ερημίτες ποτίζουνε τις διψασμένες ψυχές και τις δροσίζουνε, χαρίζοντας την ειρήνη του Xριστού και την ελπίδα της αθανασίας στην αμαρτωλή ανθρωπότητα που κυλίστηκε στην ακολασία σαν τον άσωτο γυιο, ώς που κατάντησε να τρώγη ξυλοκέρατα με τους χοίρους...
K' οι άγιοι γέροντες, που ζήσανε πριν από πεντακόσια, χίλια, χίλια πεντακόσια χρόνια, κι' απομείνανε λησμονημένοι από τον άνθρωπο, που μέθυσε από τα γεννήματα του μυαλού του και θέλησε να στήση το θρόνο του απάνω από το Θεό, βλέποντάς τον, λοιπόν, να παραδέρνη ελεεινός και ξετραχηλισμένος μέσα στην ανεμοζάλη της απιστίας και να φωνάζη "βοήθεια!", σκύβουνε πονετικά και τον τραβάνε από το χέρι, εκεί που τρέμει σύγκορμος, και του λένε με τη γλυκειά μα κι' αυστηρή φωνή τους, τα λόγια που είπε ο Kύριος στον Πέτρο, σαν τον είδε να βουλιάζη: "Oλιγόπιστε, εις τι εδίστασας;"

Λοιπόν, επειδή είναι πολλοί σήμερα εκείνοι που έχουνε επιθυμία να απογευτούνε, ας είναι και λίγο, απ' αυτό το πνευματικό νέκταρ των Πατέρων, και δεν βρίσκουνε τα προσκυνητά συγγράμματά τους, θα τους προσφέρουμε λιγοστά άνθη από τον παράδεισο της Oρθοδοξίας, που ευωδιάζει σήμερα την οικουμένη, σήμερα, σε καιρό που μεριμνούν οι άνθρωποι και τυρβάζουν περί πολλά, σφεντονίζοντας λογιών-λογιών μηχανές στο φεγγάρι και στα άστρα, λες και κει θα βρούνε τ' αθάνατο νερό. "H βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν", είπε ο Xριστός. Aυτή τη βασιλεία ξεσκεπάζουνε οι Πατέρες, που ήπιανε από "το ύδωρ το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον"...
Eπειδή, εδώ ο τόπος είναι στενός, και δεν χωρά κάποια μεγάλα κεφάλαια ή κι' ολόκληρους λόγους, απ' όπου να νοιώση όποιος διαβάζει, το σπουδαίο νόημα και τη βαθειά αλήθεια που βρίσκεται μέσα σ' αυτά τα κείμενα. Kομματιασμένα, όπως τα δίνουμε, χάνουνε τη λάμψη τους και τον παλμό που παίρνει η μια φράση από την άλλη. Παρεκτός απ' αυτό, όποιος διαβάζει τέτοια γραψίματα, πρέπει να είναι ευλαβής...

O άγιος Iωάννης της Kλίμακος γεννήθηκε κατά τα 550 μ.X. και φαίνεται πως ήτανε από την Παλαιστίνη. Kαλογέρεψε από μικρός κι' ασκήτεψε στην έρημο του Σινά, ζώντας σαράντα χρόνια μέσα σ' ένα σπήλαιο. Ύστερα, τον παρακαλέσανε οι Πατέρες να αναλάβη την ηγουμενία της Mονής.
Έγραψε μοναχά ένα βιβλίο, τη φημισμένη "Kλίμακα". Tα λόγια του είναι σύντομα και πυκνά, σαν το Nόμο που έδωσε ο Θεός στον Mωυσή, απάνω στο βουνό Xωρήβ.
Iδού μερικά λόγια από το άφθαρτο αυτό βιβλίο:

"Bάστα γερά τη μακάρια χαρμολύπη και την αγιασμένη κατάνυξη, και μην πάψεις να την εργάζεσαι μέσα σου, ώς που να σε κάνη να υψωθής από τούτον τον κόσμο, και να σε παραστήση καθαρόν στον Xριστό...
Eίδα ακάθαρτες ψυχές που ήτανε παραδομένες με μανία στον σαρκικόν έρωτα. Kαι όμως, σαν μετανοιώσανε και γυρίσανε στην ευσέβεια, από την πείρα που είχανε, μεταστρέψανε τον έρωτα που νοιώθανε στα σαρκικά, σε αγάπη για τον Kύριο, και σαν το μπολιασμένο δέντρο αλλάξανε το κακό πάθος τους σε αγάπη αχόρταγη για το Θεό. Για τούτο κι' ο Xριστός δεν είπε σε κείνη τη φρόνιμη την πόρνη πως φοβήθηκε, αλλά πως αγάπησε πολύ, και μ' αυτόν τον τρόπο μπόρεσε να πολεμήση εύκολα τον έρωτα με τον έρωτα...
Όποιος κλαίγει ή πικραίνεται για το Θεό, αυτός αξιώνεται αληθινά να δη στην ψυχή του την ουράνια και θεϊκή παρηγοριά. Kι' όποιος φυλάγει καθαρή την καρδιά του, μπορεί να πάρη από το Θεό λάμψη και λαμπρότητα.
Tα δάκρυα που χύνουνται από τη θύμηση του θανάτου, γεννάνε το φόβο. Kι' ο φόβος γεννά πάλι την αφοβιά και το θάρρος. K' η αφοβιά φέρνει τη χαρά. Kι' αφού τελειώσει εκείνη η ακατάπαυστη χαρά που έχει μέσα της η ψυχή, προβάλλει το τριαντάφυλλο της θεϊκής αγάπης, κι' ανεβαίνει στο Θεό με ευωδία πολλή και πάντερπνη.
Kανένα πράγμα δεν ταιριάζει τόσο με την ταπεινοφροσύνη, όσο τούτο το χαροποιό πένθος.
Όποια ενάρετη αρετή κι αν κάνουμε, αν δεν έχουμε καρδιά θλιμμένη και πονεμένη, για μάταιη κι' ανώφελη λογαριάζεται.
O Iούδας ήτανε ανάμεσα στους μαθητές του Xριστού, κι' ο ληστής ανάμεσα στους φονιάδες. Kαι, ω του θαύματος! Πώς, μέσα σε μια στιγμή αλλάξανε τόπο!
Eίναι ντροπή να περηφανεύεται ο άνθρωπος για ξένα πράγματα. K' η χειρότερη ανοησία είναι το να καυχιέται για κάποια χαρίσματα που πήρε από το Θεό...
Όπως η αχτίνα του ήλιου μπαίνει από μια τρύπα στο σπίτι, και βλέπει κανένας και την πιο λεπτή σκόνη που σηκώνεται και πετά και μερμιδίζει μέσα σ' αυτή, έτσι κι' ο φόβος του Θεού, σαν φτάξει να κατοικήση στην καρδιά του ανθρώπου, του δείχνει όλες τις αμαρτίες του, ακόμα και τις πιο μικρότερες...
Mη φοβάσαι τίποτα. Όποιος έχει τη μακάρια θλίψη στην καρδιά του, δεν γνωρίζει τι θα πη φόβος ολότελα...
Nα μη λες πως μαζεύεις χρήματα για τους φτωχούς. Γιατί με τα δυο λεπτά της χήρας αγοράσθηκε η βασιλεία των ουρανών...


Από το βιβλίο Γίγαντες Ταπεινοί, Εκδόσεις Aκρίτας 2000

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Να καταργηθεί ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου, του Σπύρου Κομίνη



Επικίνδυνα φαινόμενα αναχρονισμού στην ελληνική κοινωνία


Η 25η Μαρτίου είναι μια επέτειος που πρέπει να ξεχαστεί.Ο βασικός λόγος είναι ότι πρόκειται για επέτειο άσκησης βίας.Όπως ξέρουμε, η βία, χωρίζεται σε νόμιμη και παράνομη. Ε αυτό ήταν παράνομη βία. Δηλαδή Επανάσταση.

Αγράμματοι, άπλυτοι, κτηνοτρόφοι και σκαφτιάδες, που δεν ήξεραν γρι από μόδα, ντιζάϊν και ομόλογα, υποκινούμενοι από Ρώσους πράκτορες, άρχισαν ξαφνικά να σφάζουν φιλήσυχους Τούρκους. Υπηκόους της αυτοκρατορίας, που με τον ανώτερο πολιτισμό της και τον υπέροχο στρατό της, είχε αποκαταστήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα στα Βαλκάνια. Τα δικαιώματα αυτά, τα προστάτευαν οι κατακτητές επιτυχώς, επί σχεδόν 400 χρόνια.

Πρέπει λοιπόν να γιορτάζουμε μόνο τον Αγίο Βαλεντίνο, το Δόγμα Τρούμαν, τα Χριστούγεννα, τη Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Σχέδιο Μάρσαλ και άντε και καμιά μεγάλη επένδυση...

Αλλά είναι και το άλλο: Η βία είναι κάτι εντελώς άγνωστο στα παιδιά μας. Δεν την έχουν δει ποτέ. Ούτε στο σινεμά, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στην καθημερινή τους ζωή. Αν όμως γίνουν θαυμαστές αυτών των αιμοσταγών μουστακαλήδων, θα αυξηθεί κατακόρυφα η εγκληματικότητα. Άσε που μπορεί να καταληφθούν και τηλεοπτικοί σταθμοί με το αίτημα να βάζουν προγράμματα για τον Καραϊσκάκη, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Αθανάσιο Διάκο και άλλους ήρωες του οργανωμένου εγκλήματος του ΄21, αντί για τον Μικρούτσικο και τα μεγάλα παζάρια. Οπότε μπορεί να μας επιτεθεί - προληπτικά πάντα - η Τουρκία. Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι και οι σημερινές της παραβιάσεις του έθνικού μας χώρου, οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχουμε αλλάξει όλα τα βιβλία της Ιστορίας μας και δεν έχουμε καταργήσει την επέτειο της αιματηρής αυτής επανάστασης;

Αν ξαναγεννηθεί ένα κύμα θαυμασμού για τους οπλαρχηγούς των αγράμματων και ακαλλιέργητων αγροτοκτηνοτρόφων, υπάρχει και ένας άλλος κίνδυνος. Να εξοργισθούν οι ομοφυλόφιλοι ιδεολογικοί καθοδηγητές της κοινωνίας μας, φοβούμενοι ότι θα χάσουν την ηγεμονία τους. Διότι θα θεωρήσουν ότι πρόκειται για κίνημα, ανώμαλων, δηλαδή ετεροφυλόφιλων, το οποίο απειλεί ευθέως την κυριαρχία τους. Μπορεί να υποκινήσουν αντικίνημα και να έχουμε εμφύλια σύρραξη, η οποία ίσως ξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Και αν είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορούμε να ξέρουμε όσο υπάρχουν τέτοιες γιορτές, τι μνήμες μπορεί να ξυπνήσουν. Τι προβλήματα μπορούν να δημιουργήσουν στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας μας. Στον σεβασμό των σεξουαλικών προτιμήσεων. Στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Στο δικαίωμα να τρως ληγμένα. Σάπια. Χιλιοτηγανισμένα...

Το πλήρες άρθρο του δημοσιογράφου Σπ. Κομίνη δημοσιεύεται στο http://www.styx.gr/http://www.styx.gr/index.cfm?Action=RTCL&CLiD=2250

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Τη ΚΕ' του αυτού μηνός



Τη ΚΕ' του αυτού μηνός, ο Ευαγγελισμός τής Υπεραγίας Θεοτόκου καί Αειπαρθένου Μαρίας.


Κάθισμα Ήχος ά

Ο μέγας Στρατηγός, τών αΰλων ταγμάτων, εις πόλιν Ναζαρέτ, επιστάς Βασιλέα, μηνύει σοι Άχραντε, τών αιώνων καί Κύριον, Χαίρε, λέγων σοι, Ευλογημένη Μαρία, ακατάληπτον, καί ανερμήνευτον θαύμα, βροτών η ανάκλησις.


Μηναίο μηνός Μαρτίου

’’ Που εί;’’ ’’Ιδού…’’



Είναι φορές που ένας λόγος έχει τη δύναμη να συντρίβει κόκαλα και να καίει σαν πυρωμένο σίδερο τις ψυχές. Ένας τέτοιος λόγος, έκανε για αιώνες τον άνθρωπο να κρύβεται. ʺΑδάμ που εί;ʺ
Αυτή η ερώτηση του Δημιουργού, για χρόνους πολλούς σαν ερινύα, έτρεχε πίσω από τον άνθρωπο. Κατακλυσμό, μεγαλύτερο από εκείνον του Νώε, έφερε στην κάθε ψυχή. Βαθύτερο σκοτάδι και από αυτό που στην κοιλιά του κήτους ο Ιωνάς έζησε, έπεφτε στο άκουσμά της. Και όλα αυτά γιατί η ερώτηση, ξεγύμνωνε την ψυχή, της αποκάλυπτε την τραγικότητά της, την έκανε να νιώσει την αιχμαλωσία της στο τυραννικό καθεστώς του Θανάτου. Ο ήχος της ερώτησης και η παραδείσια πύλη, το σημείο του χωρισμού, συνθέτουν θρήνο δυνατότερο από του Ιερεμία. Έτσι ξεκινά ένας αόρατος πόλεμος που κρύβεται καλά πίσω από την ιστορία των αιώνων. Πόλεμος για να βρεθεί απάντηση - κλειδί και πύλη εισόδου. Στον πόλεμο πολιορκούμενος είναι ο Θεός και πολιορκητής ο άνθρωπος. Οι ιαχές που ακούγονται στο πεδίο της μάχης είναι βγαλμένες από τις ψυχές των αγωνιστών. ’’Δείξε μας τη Δόξα σου’’, κραυγάζει σπαρακτικά ο Μωϋσής. ’’Είμαι χώμα χωρίς εσένα’’, ακούστηκε η γεροντική φωνή του Αβραάμ. ’’ Μη γυρίζεις το πρόσωπο σου από εμάς’’, φωνάζει ο Δαβίδ στραμμένος προς τον Θεό, και προς τους συναγωνιστές του : ’’Ζητάτε συνέχεια το πρόσωπο του Κυρίου’’. Όλοι αυτοί οι ήχοι δεν ήταν η απάντηση. Αυτή κρυβόταν καλά στο συνδυασμό τους. Έψαχνε χορδές πνευματικές που θα μπορούσαν να φτάσουν στο ύψος της. Ο πολιορκημένος Θεός ψιθύριζε τα μυστικά του, στους προφήτες για να γεμίσουν με τη δύναμη της ελπίδας τους πολιορκητές. Συνάμα με το λόγο, ο Αβραάμ έδωσε τις πέτρες του θυσιαστηρίου της υπακοής, ο Νώε ξύλα από την κιβωτό της Σωτηρίας. Ο Ελλισαίος την μηλωτή του Θεσβίτη για καταπέτασμα και ο Ιωσήφ το ρούχο που άφησε μαζί με την αμαρτία. Ο Δανιήλ έδωσε χώμα που μάζεψε με τη βοήθεια των συντρόφων του, των λιονταριών, μέσα από τον λάκκο. Ο Ιώβ έριξε στο χώμα τα δάκρυα της υπομονής. Η λάσπη έτοιμη. Τα υλικά κατάλληλα. Η πύλη κτίσθηκε. Η συνάντηση έγινε. Στάθηκαν στην είσοδο Θεός και άνθρωπος :
- Πέρασε, είπε ο Θεός, κάνοντας χώρο στον άνθρωπο, αυτός είναι ο δρόμος.
- Πέρασα κάποτε μόνη και χάθηκα, απάντησε η Παρθένος, Εσύ είσαι η σωτηρία.
- Θέλεις να περάσουμε μαζί; Ρώτησε ο Θεός.
- Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου.
Η απάντηση δόθηκε.
- Πού είσαι ;
- Εδώ που είσαι και Εσύ, δούλη σου. Και το θέλημά σου είναι και δικό μου.
Οι δύο βαριές πόρτες, οι θεοχάρακτες του νόμου πλάκες, άνοιξαν. Η σκιά τους έπαψε να σκοτεινιάζει το πρόσωπο της Μαρίας.

Μέσα από την πύλη πέρασαν μαζί. Από την συνάντηση Θεού και ανθρώπου γεννιέται ένας Θεός ισχυρός, Άρχοντας της Ειρήνης, ο Θεάνθρωπος Χριστός, η ζωή και η ανάσταση του ανθρώπου.

Η Συντακτική επιτροπή


Ευροκλύδων
Τεύχος 11, Μάρτιος Απρίλιος 2006

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Απολέλυσαι της ασθενείας σου..



Απολέλυσαι της ασθενείας σου

Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη

και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.

Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες -

και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας

όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.


Κύριε, ανήκα στους εχθρούς σου.

Συ είσαι όμως τώρα που δροσίζεις

το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα.

Έβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό
και γύρω μου όλα πια ζουν και λάμπουν.

Σηκώνεις την πέτρα -

και το φίδι φεύγει και χάνεται.

Απ' την ανατολή ως το βασίλεμμα του ήλιου

θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.

Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει

κι ο ύπνος - που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του

με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος,

ο μικρός λυτρωτής, όπως άλλοτε έλεγα -

με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου...

Με τη χάρη σου ζω την πρώτη λύτρωσή μου.


Νίκος Καρούζος


Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Της Αγάπης Αίματα



Της αγάπης αίματα * με πορφύρωσαν
Και χαρες ανείδωτες * με σκιάσανε

Οξειδώθηκα μες στην * νιοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πέλαγου * με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες * και μου ρίξανε
Αμαρτία μου νά 'χα * κι εγω μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε * μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της * μες στα σπλάχνα μου
Την παρθάνα ζωη μια * στιγμά να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Κι απο τότε γύρισαν * καταπάνω μου
Των αιώνων όργητες * ξεφωνίζοντας
"Ο πού σ' ειδε, στο αίμα * να ζει και στην πέτρα"
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο

Της πατρίδας μου πάλι * ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα * και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα * με φως ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο


Οδυσέα Ελύτη, Το Άξιον Εστί


Μπορείτε επιπλέον να επισκεφθείτε τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις :

http://www.youtube.com/watch?v=0q075T8sVwg&feature=related
για να ακούσετε την απαγγελία της Ειρήνης Παππά.

http://www.youtube.com/watch?v=LJCoXeXS27g&feature=related
για την ερμηνεία του Γ. Κότσιρα στο ομώνυμο τραγούδι του Μίκη θεοδωράκη

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Δέησις



Η θάλασσα στα βάθη της πήρ' έναν ναύτη.
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν' καλοί καιροί

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.


Κ.Π. Καβάφης

21η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Με πρωτοβουλία της UNESCO, ορίστηκε η 21η Μαρτίου ως ημέρα Ποίησης. Ο διεθνής πολιτιστικός οργανισμός θέλησε με αυτό τον τρόπο να προωθήσει την τέχνη της ποίησης και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά ¨Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση¨...

(Πηγή : www.sansimera.gr)


Ο Ευροκλύδωνας εκαινιάζει την νέα κατηγορία αναρτήσεων με τίτλο ¨Λόγος Έμμετρος¨ και ανυπομονεί να φιλοξενήσει τις λογοτεχνικές σας ανησυχίες. Περιμένουμε προτάσεις, ιδέες, αλλά και σχόλια.

Εις αναμονή λοιπόν...

Σάββατο 14 Μαρτίου 2009

Τι συμβολίζουν τα πορτρέτα του Φαγιούμ, Αρχιμ. Βασ. Γοντικάκη


Το βλέμμα των Φαγιούμ σού φανερώνει πιο ζωντανούς τους πεθαμένους, που διψούν τη ζωή, από τους ζωντανούς που δεν την υποψιάζονται.
Σου κάνουν συντροφιά και σου μιλούν εν σιγή οι απόντες. Σε ξυπνούν στη ζωή οι απ' αιώνος κεκοιμημένοι.
Οι άνθρωποι των Φαγιούμ, ενώ δεν περιφρονούν την πρόσκαιρη ζωή, προτιμούν και οραματίζονται την αιωνιότητα. Είναι φροντισμένοι στην εμφάνιση, στολισμένοι, καλοχτενισμένοι και συχνά στεφανωμένοι· έτοιμοι για μια ιερή εορτή, που τελικό σκοπό έχει την επιτυχία της αιώνιας ζωής.
Ολος ο ανθρώπινος μακρόσυρτος πόνος εκβάλλει, σαν τα νερά του Νείλου, στις μορφές αυτές. Και μέσα στην άβυσσο του πόνου λάμπει το φως της ελπίδος και της προσμονής. Λάμπει η αιωνιότητα που αναβλύζει από τα βάθη της πρόσκαιρης, αλλά προσωπικά ανεπανάληπτης ζωής.
Ετσι σου πληγώνουν την καρδιά και σε παρηγορούν μακάρια. Σε φέρνουν σε εγρήγορση, για να δεις την τραγικότητα αλλά και την ωραιότητα της ζωής.
Ολο το κλίμα είναι γεμάτο ιερή και πένθιμη γαλήνη...

Είναι τώρα γενικά παραδεκτό ότι τα πορτρέτα του Φαγιούμ είναι ελληνική τέχνη. Και τα καλύτερα από αυτά είναι έργα Ελλήνων ζωγράφων.
Είναι επίσης γνωστό, και γενικά παραδεκτό, ότι όλη η εικονοκλαστική έρις ήταν μια διαμάχη μεταξύ του ελληνικού πνεύματος, που σέβεται και εικονογραφεί το πρόσωπο, και του πνεύματος της Ανατολής, που αγνοεί το ανθρώπινο πρόσωπο και εκφράζεται με γεωμετρικά σχήματα και αραβουργήματα.
Αλλά και η Δύση δεν κατάλαβε πλήρως και δεν συμμετείχε στον αγώνα της ανατολικής Εκκλησίας. Δεν αντελήφθη περί τίνος επρόκειτο. Γι' αυτό και ο Κάρολος ο Μέγας, που μπορεί να θεωρηθεί γενάρχης του δυτικού πολιτισμού, επτά χρόνια μετά την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο (787), συγκάλεσε τη σύνοδο της Φραγκφούρτης (794), η οποία κατεδίκασε την Ζ' Σύνοδο και απέρριψε τη διδασκαλία της.
Το τι σημαίνει αυτή η απόρριψη και ποιες συνέπειες είχε για τη Δύση, μπορούμε να το δούμε, εάν συγκρίνωμε ένα από τα κλασικά πρόσωπα του Φαγιούμ με μια «Μαντόνα» της Αναγεννήσεως.
Ετσι αποδεικνύεται ότι οι Ελληνες ζωγράφοι των Φαγιούμ, προ Χριστού και εκτός Εκκλησίας, είναι πιο κοντά στη λειτουργική εικόνα από ό,τι οι καλλιτέχνες της Δύσεως μετά από δεκαπέντε αιώνες χριστιανισμού.

Υπάρχει μια αίσθηση στον Ελληνα, που μετατρέπεται σε μοίρα και αποστολή. Αυτό δεν είναι κάτι που τοποθετεί τους Ελληνες παραπάνω ή παρακάτω. Είναι απλώς το χρέος που τους δόθηκε. Γεννήθηκαν με αυτή την υποχρέωση. Είναι καταδικασμένοι να είναι δούλοι μιας οικουμενικής αποστολής, που διακονεί τη σωτηρία του ανθρώπου που έχει απαιτήσεις.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν χάνονται. Οσο και αν ταφούν στον χρόνο ή στο χώμα, φανερώνεται πως ζουν. Κυκλοφορούν μεταξύ μας. Κυκλοφορούν στο αίμα μας.
Ενας βαθύς, υποδόριος πόνος διατρέχει όλο το σώμα του ελληνισμού. Αυτός κάνει τα πορτρέτα του Φαγιούμ να είναι για τον Ελληνα σύγχρονα έργα, ως διαχρονικά.
Τα βλέπει να ζουν μέσα στην αναζήτηση του Ηρακλείτου, στην αγωνία της τραγωδίας, στον πόνο των δημοτικών και στο παράπονο των λαϊκών τραγουδιών, στο χαροποιό πένθος της Μεγάλης Εβδομάδος και του Πάσχα...

Αυτό το βλέπεις, όταν ζεις τον Επιτάφιο Θρήνο, όχι ως συμφορά, αλλά ως προεόρτια της Αναστάσεως· και όταν εκφράζεις την ανείπωτη χαρά του Πάσχα, όχι με σκηνοθεσίες μελοδράματος, αλλά με το «Χριστός Ανέστη» σε αργό μέλος, που ακούγεται ως θρήνος βαρύς και μοιρολόι.
Ετσι παρέχεται χώρος και δυνατότητα ζωής σε χαρούμενους και θλιμμένους, σε ζωντανούς και πεθαμένους.
Οταν καταστρέφεσαι και τα χάνεις όλα, ελπίζεις. Και όταν βρίσκεσαι στην πλησμονή της χαράς, μένεις σεμνός και συγκρατημένος.
Τα της ζωής σου ιερουργούνται σε βάθος σημαντικής σιγής, όπου καμιά ταραχή δεν θολώνει την ευκρίνεια του Λόγου ούτε θίγει τη μεταμορφωτική δύναμη της σαρκωθείσης Αλήθειας, που κυβερνά τον κόσμο...

Οταν περιμένεις, έστω και νεκρός, με ευγνωμοσύνη και ελπίδα, πάντοτε έρχεται έσωθεν και άνωθεν ­ που είναι το ίδιο ­ η λύτρωση που απευθύνεται σε όλους.
Τα πρόσωπα του Φαγιούμ σού είναι οικεία και κοντινά. Είναι σύγχρονα και ζωντανά. Είναι πρόσωπα δικά σου, της οικογένειάς σου, και της οικουμένης ολόκληρης. Γιατί δεν χωρίζουν, αλλά ενώνουν.
Δεν υπογραμμίζουν την ετερότητα του φύλου ­ «ουκ ένι άρσεν και θήλυ» ­ αλλά την ταυτότητα της εικόνας του Θεού που κρύβουμε όλοι μέσα σας.
Τους νιώθεις συγγενείς σου, αδελφούς και αδελφές σου, όχι γιατί τους μοιάζεις εξωτερικά ή ανήκεις στην ίδια φυλή ­ «ουκ ένι Ελλην και Ιουδαίος... βάρβαρος, Σκύθης...» (Κολ. 3, 11) ­ αλλά γιατί μέσα τους λάμπει το φως της ίδιας ελπίδας και ο πόνος της ίδιας ανθρωπιάς, που κρατά τον κόσμο στη ζωή και βάζει σε δεύτερη μοίρα τα εξωτερικά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά. Ετσι αποδεικνύονται συγγενείς σου οι άγνωστοι. Και σου κάνουν συντροφιά οι πεθαμένοι, που γεμίζουν τον χώρο με παρουσία ζωής.

Τελειώνοντας μπορούμε να πούμε ότι το ειδικό βάρος ενός πολιτισμού φανερώνεται από το πώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα του θανάτου.
Η δική μας ταλαίπωρη εποχή, η προοδευμένη και πλούσια, παρουσιάζεται πολιτιστικά φτωχή και ζαλισμένη. Διαθέτει πολύ φτιασίδωμα και στρουθοκαμηλισμό.

Δεν τολμούμε να δούμε κατάματα την αλήθεια του θανάτου, γι' αυτό:
Από τη μια μεριά, είτε σκεπάζομε το πρόσωπο του νεκρού για να μην το αντικρύσωμε είτε το μακιγιάρουμε για να το παραστήσωμε ψεύτικα ζωντανό.
Από την άλλη μεριά, προβάλλομε τον τρόμο και τη φρίκη του θανάτου σαν τέχνη. Και την εμπορευόμαστε ως θέαμα και ανάγνωσμα.
Αλλά η ανθρώπινη σοβαρότητα των προσώπων του Φαγιούμ και η θεϊκή γαλήνη των εικόνων της Εκκλησίας μάς παρηγορούν, γιατί αποκαλύπτουν τη βαθύτερή μας φύση, ενότητα και αντοχή.
Πιστοποιούν αυτό που λέει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ότι όχι μόνο κάθε άνθρωπος, αλλά ολόκληρη η ανθρώπινη φύση «η από των πρώτων μέχρι των εσχάτων διήκουσα μία τις του όντος εστίν εικών». Είναι μια εικόνα του Θεού όλη η ανθρώπινη φύση. «Διά τούτο εις άνθρωπος κατωνομάσθη το παν». Ενας άνθρωπος είναι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.
Αυτή η μια εικόνα της τριαδικής θεότητος μας ενοποιεί και μας ελευθερώνει. Αυτή αποτελεί την αείζωη φλόγα που μας ζωογονεί και μας κατευθύνει.
Γι' αυτό ελπίζομε ότι εν τέλει θα νικήσει η αλήθεια της φύσεώς μας. Με τη χάρη του Θεού και τη συμβολή της αληθινής μας δίψας θα φθάσωμε τη γνήσια ανθρωπιά που ποθούμε και θα αξιωθούμε να γίνωμε κοινωνοί της λειτουργικής θεανθρωπίας και αιώνιας ζωής, για την οποία πλαστήκαμε.


Το πλήρες κείμενο δημοσιέυτηκε στο Βήμα της Κυριακής 7 Ιουνίου 1998, από τον Αρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, τότε ηγουμένου της Ι.Μ Ιβήρων Αγίου Όρους

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Xαίρε κλίμαξ επουράνιε...



Μοναστήρι Παναγίας, Χώρα Φολεγάνδρου

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Μέσα στους ανθρώπους εξορίστηκα


Με την χάρη του Θεού κυκλοφόρησε πριν τις γιορτές το Δ’ οδοιπορικό του Κέντρου Νεότητας Θηβών. Το κέντρο βάρους του οδοιπορικού είναι αφιερωμένο στο εγκαταλελειμένο παιδί και την προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια στην Ι. Μητρόπολή μας. Ήδη μέσα στις μέρες των γιορτών έγινε παρουσίαση του βιβλίου σε οκτώ πόλεις και τρία σχολεία. Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η παρουσία και συμμετοχή πέντε παιδιών από την Ρωσία και Ουκρανία που μίλησαν για τη βασανισμένη ζωή τους αλλά και τους δρόμους που ανοίγει ο Θεός. «Τα παιδιά του πουθενά και του κανένα» συγκίνησαν τους ακροατές και ειδικά τους μαθητές των σχολείων που έδειξαν έμπρακτα την αγάπη τους.
Από τις διάφορες βιβλιοκριτικές που δεχθήκαμε ή καταγράφηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά, δημοσιεύουμε αυτήν του κου Γεωργίου Παπαγεωργίου, Επ. Καθηγητή Χειρουργικής και διευθυντή της Α΄ Χειρουργικής Κλινικής του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός», που έχει άμεση γνώση αυτής της προσπάθειας και συμμετέχει στις εξορμήσεις του Κέντρου Νεότητος στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης:

«Το βιβλίο «Μέσα στους ανθρώπους εξορίστηκα» είναι γραμμένο από νέα παιδιά του Κέντρου Νεότητος Θηβών και όχι μόνο. Βασίζεται σε σημειώσεις και ημερολόγια που κρατούσαν τα παιδιά στις εκδρομές στην Ουκρανία και κατ’ εξοχήν στην Κριμαία που είναι ο τόπος που έζησε και πέθανε ο Αγ. Λουκάς. Αλλά όχι μόνο στην Ουκρανία μα και σε διάφορα μέρη της Ρωσσίας, όπως η Αγ. Πετρούπολη, η Μόσχα το Αικατερίνμπουργκ και διάφορα μοναστήρια και προσκυνήματα στις γύρω περιοχές. Τέλος στην μακρινή και μυθική Σιβηρία που εξορίστηκε ο Αγ. Λουκάς όπως και τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι μάρτυρες της πίστεως. Εκτός από τις συναρπαστικές εντυπώσεις και περιγραφές από τις «εξωτικές» αυτές για εμάς χώρες εντυπωσιάζουν οι περιγραφές της τραγικής κατάστασης που βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και κυρίως τα ορφανά παιδιά στα πολυάριθμα και εξαθλιωμένα ορφανοτροφεία των χωρών αυτών. Οι ιστορίες αυτές των παιδιών που με πολύ ρεαλισμό, αλλά και λογοτεχνική κομψότητα εμφανίζονται στο βιβλίο είναι σχεδόν απίστευτες. Νομίζει κανείς ότι διαβάζει μυθιστορήματα άλλων εποχών, με κατατρεγμένες υπάρξεις που η υπερβολή της λογοτεχνίας χρωματίζει τη δυστυχία και την απόγνωση τους και μας συγκινεί λιγάκι μέσα στην ασφάλεια της οικονομικής μας ευμάρειας και τον προβληματισμό της αδυναμίας μας να τα έχουμε όλα όσα θέλουμε και ακόμα περισσότερα από όσα θέλουμε.
Τα παιδιά αυτά των πεθαμένων γονιών ή ακόμα χειρότερα των αλκοολικών και εγκληματικών γονιών είναι ένα ηχηρό μήνυμα στον εφησυχασμό μας και στους πολλές φορές ψεοδοπροβληματισμούς μας. Τα συναντάμε στις σελίδες του βιβλίου είτε στα ορφανοτροφεία τους είτε σε σχολεία απομακρυσμένων περιοχών της Ουκρανίας ή της Σιβηρίας, αλλά και στις κατασκηνώσεις της Μητροπόλεως Θηβών στον Παρνασσό, όπου τα έφερε έστω και για λίγο η αγάπη των παιδιών του Κ.Ν.Θ.
Οι ιστορίες της ζωής τους, οι αντιδράσεις τους στην επίθεση αγάπης που τους έγινε αναπάντεχα από τα δικά μας παιδιά, η ανταπόκριση τους σ’ αυτή την αγάπη, οι αμείλικτες ερωτήσεις τους για την αδικία και την δυστυχία που ζουν παρουσιάζονται με ένα συναρπαστικό τρόπο. Το κάθε ένα από αυτά θα μπορούσε να είναι ήρωας ενός μυθιστορήματος του Τολστοί ή του Ντοστογιέφσκι ή του Ζολά. Παρατίθενται πολλές επιστολές – εξομολογήσεις που το κάθε παιδί περιγράφει τη δυστυχία του με την ελπίδα να βρει μια καλύτερη τύχη στη ζωή με τη μορφή υιοθεσίας ή έστω ενός επαγγέλματος που θα το βγάλει από την απόγνωση.
Επίσης θα βρει κανείς στο βιβλίο εκτός από το θηριώδες πρόσωπο μιας απελπισμένης και αδιάφορης κοινωνίας το υπέροχο παράδειγμα και την αυτοθυσία πολλών ανθρώπων που τιμούν το ρόλο του ανθρώπου στη ζωή και διασώζουν την τιμή του ανθρώπινου είδους. Είναι δάσκαλοι και διευθυντές σχολείων και ορφανοτροφείων που με ακατανόητη για την απαιτητική δική μας νοοτροπία ως εργαζομένων, δουλεύουν απλήρωτοι επί μήνες στα ιδρύματα τους και επί πλέον μένουν υπερωριακά δουλεύοντας και σαν εργάτες (βάψιμο, επισκευές, καθαριότητα) από αγάπη στα παιδιά. Άνθρωποι που η αξιοπρέπειά τους τους κάνει να αρνηθούν κάποια προσωπικά δώρα και βοηθήματα και να τα μοιράσουν στα παιδία.
Νομίζω ότι στις 300 σελίδες του βιβλίου έχει κανείς να βρει πολλά πράγματα. Θα το διαβάσει «απνευστί» γιατί η γλώσσα του είναι συναρπαστική και τα θέματα είναι πολύ ενδιαφέροντα. Θα ταξιδέψει μαζί με τα δικά μας παιδιά στις απέραντες στέπες της Σιβηρίας και της Ουκρανίας. Θα επισκεφθεί τις μεγάλες ρωσσικές πόλεις όπως τη Μόσχα την Πετρούπολη το Κίεβο την Οδησσό, αλλά και μικρότερες όπως η Συμφερούπολη, η Μαριούπολη, η Γιάλτα και ξεχασμένα χωρία όπως το Αλιάμπεβο και το Σουργκούτ. Θα συγκινηθεί ανακαλύπτοντας πόσο έντονα είναι τα σημάδια της Ελληνικής παρουσίας στην Κριμαία και την Οδησσό, τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν. Θα κατανυγεί αισθανόμενος την παρουσία του Αγίου Λουκά στον χώρο που έζησε αλλά και τόσων άλλων αγίων της ρωσικής γης που εκφράζονται στην εκπληκτική ευσέβια και καρτερία των απλών ανθρώπων του λαού. Θα εντυπωσιασθεί από την φτώχεια την ανέχεια την δυστυχία, τα κοινωνικά προβλήματα όπως ο αλκοολισμός, μιας χώρας που οι ιστορικές συγκυρίες την οδήγησαν στην απόγνωση. Θα χαρεί με την αυτοθυσία και την αξιοπρέπεια ορισμένων ανθρώπων που κοσμούν τη θέση τους. Θα λυπηθεί και θα κλάψει με τις θλιβερές ιστορίες των παιδιών των ορφανοτροφείων που κυριολεκτικά σε αφήνουν κατάπληκτο, αλλά και θα χαρεί βλέποντας στα κείμενα τους πως η ελπίδα και η αγάπη φωλιάζει μέσα τους έτοιμη να μεταμορφώσει τον κόσμο. Και θα χαρεί με τις ακάματες πρωτοβουλίες και την αγάπη μιας ομάδας δικών μας ανθρώπων από την Βοιωτία και την Αθήνα που μας έβαλαν μέσα σε αυτό τον κόσμο και τους προβληματισμούς του.
Έναν κόσμο που δεν είναι αλλοίμονο πολύ μακρυνός στο παρελθόν αλλά ούτε και οριστικά σβησμένος στο μέλλον. Έναν κόσμο που πρέπει να ταρακουνήσει τους εφησυχασμούς μας και τις κοντόφθαλμες επιδιώξεις μας.

Δεν πάνε πολλά χρόνια που ο Κωστής Παλαμάς έγραψε μερικούς στίχους που πρέπει να ξανακούσουμε, γιατί αφορούν τον διπλανό μας, τον πλησίον μας έστω και αν είναι χιλιάδες γήινα χιλιόμετρα μακριά.

Στην αγροτιά, στα χωριατιά, το χιόνι, η γρίπη, η πείνα οι λύκοι.
Ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

Ας ευχηθούμε στα παιδιά του Κ.Ν.Θ. να έχουν δύναμη να συνεχίσουν το έργο τους και να μας χαρίσουν και άλλα παρόμοια βιβλία.»

Ευροκλύδων, Τεύχος 25

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Ρωγμές και Αγγίγματα...



Η αναζήτηση νοήματος στη ζωή δε μπορεί να αφορά μόνο κάποιους επαγγελματίες στοχαστές, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε ανήσυχου πνεύματος που δεν βολεύεται στο κυνήγι της επιβίωσης.
Η αναζήτηση της δυναμικής της πίστης δεν μπορεί να αφορά μόνο κάποιους επαγγελματίες θεολόγους, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε ανθρώπου που δεν βολεύεται στην τήρηση μόνο κάποιων θρησκευτικών κανόνων.
Η αναζήτηση της αλήθειας μέσω της αμφισβήτησης της ύπαρξης του Θεού δεν μπορεί να αφορά μόνο κάποιους επαγγελματίες άθεους, αλλά αποτελεί φυσική στάση κάθε πιστού που δε διστάζει να αναγνωρίζει την απιστία του.
Η αναζήτηση του προσώπου του Θεού δεν αποτελεί μια μεταφυσική αναζήτηση, αλλά σχετίζεται με την αναζήτηση του ανθρώπινου προσώπου. Δεν είναι παραίτηση από την προσωπική ευθύνη, αλλά προσπάθεια κατανόησης της ανθρώπινης φύσης. Δεν είναι παραίτηση από την επιστημονική γνώση, αλλά αναγνώριση των ορίων της. Δεν μηδενίζει την παρούσα ζωή, αλλά αντίθετα αναζητά τη νοηματοδότησή της.


Το βιβλίο Ρωγμές και Αγγίγματα του Παιδοψυχίατρου Δημήτρη Καραγιάννη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αρμός

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

«Γεύση Σταυρού…»


-Τι είναι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή; ρώτησα.
-Πορεία είναι, μια πορεία μέσα στις γεύσεις. Ξεκίνα και θα νοιώσεις.
Θα σε οδηγήσουν οι εικόνες και τα ακούσματα.
Ξεκινώ, και στο πρώτο κιόλας βήμα, πέφτω πάνω σε μια εικόνα απογοητευτική. Ένας άνθρωπος κάθεται μόνος του και κλαίει.
-Ποιος είσαι; τον ρωτώ, ενώ ήδη ο θρήνος του έχει επηρεάσει τα ψυχικά μου αισθητήρια.
-Δεν με γνωρίζεις; Ο Αδάμ είμαι.
-Και γιατί κλαις; τον ρωτώ δειλά, ενώ αισθάνομαι ότι αυτό τον θρήνο κάπου τον έχω ξανακούσει.
-Γιατί αρνήθηκα να σηκώσω το σταυρό που μου έδωσε ο Δημιουργός μου. Έτσι γεύτηκα το θάνατο. Πικράθηκε η ψυχή μου. Δεν αντέχω αυτή τη γεύση.
Τώρα κατάλαβα που γνωρίζω αυτό το κλάμα. Είναι ίδιο με το δικό μου: «Θρηνῶ καί ὀδύρομαι ὅταν ἐννοήσω τόν θάνατον». Ίδια γεύση, ίδιο κλάμα, σκέφτηκα και προχώρησα. Συνάντησα αγίους να κρατούν ψηλά εικόνες του Χριστού. Μάλλον από μέσα τους τις ξέθαψαν, σκέφτηκα. Είδα πολλές μορφές. Ένας αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Γρηγόριο, να μου δείχνει στο τέλος του δρόμου το φως. Έναν Σιναΐτη ασκητή, τον Ιωάννη, να μου αποκαλύπτει τις κινήσεις της ψυχής μου. Μια αμαρτωλή, την Μαρία από την Αίγυπτο, που πήρε διαζύγιο από την αμαρτία, παντρεύτηκε την άσκηση και γέννησε αρετές και αγιότητα. Και αφού όλα αυτά τα είδα και τα άκουσα, έφτασα σ΄ ένα βουνό με ένα σταυρό. Εκεί δεν τόλμησα να μιλήσω, ούτε να ρωτήσω τίποτα. Ο δρόμος που έκανα με είχε προετοιμάσει. Αυτή τη γεύση του σταυρού που αρνήθηκε ο Αδάμ, τη γεύτηκε ο Χριστός. Μετά τον κάλεσε και αυτόν και όλους τους θανατοπικραμένους να πάρουν σταυρό. Όσοι τον δέχτηκαν έδιωξαν την γεύση του θανάτου και γλυκάθηκαν από τη γεύση του Σταυρού. Η πικρή γεύση έμεινε στον Άδη και στους φίλους του. Κοίταξα μέσα μου βαθιά. Έβαλα τα χέρια της ψυχής στο στόμα και φώναξα με όλη μου τη δύναμη, έτσι ώστε να το ακούσει καλά ο εαυτός μου:
«Εεε!!! Πάτερ Αδάμ, μην κλαις. Χριστός Ανέστη!».

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Ρόδου Mοσκοβόλημα

Eφέτος άγρια μ' έδειρεν η βαρυχειμωνιά
που μ' έπιασε χωρίς φωτιά και μ' ηύρε χωρίς νιάτα,
κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ βαριά
στη χιονισμένη στράτα.

Mα χτες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Mαρτιού
και τράβηξα να ξαναβρώ τ' αρχαία τα μονοπάτια,
στο πρώτο μοσκοβόλημα ενός ρόδου μακρινού
μού δάκρισαν τα μάτια.

Κωστής Παλαμάς

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009