Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011
Η κακιά φουρνιά, του Κωνσταντίνου Μαυροματάκη
Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011
Τί είναι η εκκλησία; μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου
Εφημερίδα "Μακεδονία" 10/1/2011
Πηγή
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
To Άγιον (αμαρτωλόν;) Όρος, του Θαν. Νιάρχου
«Μα δεν είναι σκάνδαλο και μάλιστα πρώτου μεγέθους αυτά που συνέβησαν με τη Μονή Βατοπαιδίου;», θα σας ρωτήσουν. Σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και μάλιστα στη νιοστή. Αλλά όταν ο σκύλος σας κατουράει στο σαλόνι του σπιτιού σας δεν γκρεμίζετε το σπίτι ολόκληρο, καθαρίζετε το μέρος όπου κατούρησε. Με το ίδιο υλικό- τις λέξεις- που γράφεται ένα αριστούργημα, για παράδειγμα οι «Αδελφοί Καραμάζοφ», με το ίδιο υλικό γράφεται και ένα μυθιστόρημα «πορνό». Δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε τις λέξεις, για να καθαρίσουμε τη λογοτεχνία από τις «πορνό» σελίδες. Το Άγιον Όρος (μαζί, αν επιμένετε, με τα σκάνδαλα που έχουν συμβεί και ενδέχεται να αγνοούμε) είναι επίσης τα εκατομμύρια ώρες προσευχής των μοναχών που τα κόκαλά τους ασπρίζουν στα οστεοφυλάκια, ενώ ανώνυμοι παρέμεναν και τα χρόνια που ασκούνταν και προσεύχονταν .
Όπως το έγραψε, άλλωστε, ωραιότατα σε ένα νεανικό του ποίημα ο Κωστής Παλαμάς για έναν μοναχό
"Την έστησες την σκήτη σου στο ξερόβραχο απάνου
κι έζησες εκεί
κάτου από τον ολόβαθο τον ουρανό, μονάχος
με την προσευχή.
Στην πέτρα απάνου ακούμπαγες. Περνάν τα χρόνια.
Φέγγει μέσα σου ο Θεός.
Με το ιερό σου άγγιγμα βαθούλωσε κι ο βράχος
κι έγινε ναός"
Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη»
Εφημερίδα Τα Νέα, 25/09/2008
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011
Σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι...
Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι
που μπορεί να 'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε
παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς να πει στους
άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Oπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
Οδ. Ελύτη
Tο Φωτόδεντρο και η Δέκατη Tέταρτη Oμορφιά, Ίκαρος 1971
Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011
Φωνή αύρας λεπτής… (ΙΙ)
Η αγρυπνία συνέχισε. Τελείωσε ύστερα από δώδεκα ώρες. Με πλησιάζει ένας γνωστός μου μοναχός:
«Πήρες ευλογία από τον γερο-Αρσένιο;»
«Ποιος είναι αυτός;» απήντησα με απορία.
«Το γεροντάκι που καθόταν δίπλα σου».
Το γεροντάκι που κοιμόταν δίπλα μου, είπα από μέσα μου.
«Έχει το χάρισμα της αλουσίας», συμπληρώνει. «'Έχει δέκα χρόνια να νίψει το πρόσωπό του και μοσχοβολάει ο ίδιος. Είναι πεντακάθαρος. Μένει στο Καλαμίτσι σε ένα ξεροκάλυβο μια ώρα μακριά. Τρέχα πριν φύγει».
Δεν τον πρόλαβα. Πριν από την πανηγυρική τράπεζα είχε εξαφανισθεί για το κελλάκι του. Χόρτασε με τη θεία λατρεία. Δεν του χρειαζόταν ούτε φαγητό ούτε λόγια για να γεμίσει την ψυχή του. Δώδεκα ώρες όρθιος, καθήμενος, κοιμώμενος ρουφούσε πάντως το μέλι της αγρυπνίας...
Το βιβλίο «Φωνή αύρας λεπτής…» του Μητρ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν Πλώ.
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Ως κηρίον ιμέλιτος, τόν γλυκασμόν σου τών λόγων αποστάξας..
Τή Ι' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης.
Η Μούσα Γρηγόριος, ού Νύσσα θρόνος,
Ού Πιερίαν, αλλ' Εδέμ σκηνήν έχει.
Γρηγόριον δεκάτη θανάτου κνέφας αμφεκάλυψεν.
Η αξία της μεγάλης του προσωπικότητος αναγνωρίστηκε από όλη την Εκκλησία. Μετά τον θάνατο του αδελφού του, Μ. Βασιλείου, που έγινε το 379, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης ανέλαβε διάφορες εκκλησιαστικές πρωτοβουλίες για την κατοχύρωση της ορθοδόξου πίστεως έναντι των Χριστολογικών αιρέσεων της εποχής του. Δυναμική ήταν η παρουσία του στην Σύνοδο της Αντιοχείας το 379 μ.Χ. καθώς επίσης και η αποστολή του στον Πόντο και την Αραβία για την ειρήνευση της Εκκλησίας. Γενικά, ο άγιος Γρηγόριος απέκτησε μεγάλο κύρος, και γι’ αυτό ενδιαφερόταν για την ρύθμιση διαφόρων εκκλησιαστικών υποθέσεων, κυρίως σε δογματικά ζητήματα.
Σημαντική ήταν η παρουσία του στην Β’ Οικουμενική Σύνοδο, στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.Χ. Βέβαια, στην Σύνοδο αυτή επικράτησε η θεολογία του αδελφού του, Μ. Βασιλείου, που είχε κοιμηθή δύο χρόνια πριν από την σύγκληση της Συνόδου, αλλά ο άγιος Γρηγόριος αποδείχθηκε ο θεολογικός εκφραστής της Συνόδου.
Κατά την διάρκεια των εργασιών της Συνόδου, ο άγιος Γρηγόριος ανέγνωσε μπροστά στον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο μελέτη του, που αντέκρουε τις απόψεις του Ευνομίου, ο οποίος (Ευνόμιος) είχε καταφερθή εναντίον του Μ. Βασιλείου. Συγκεκριμένα ο Μ. Βασίλειος έγραψε εναντίον των αιρετικών θέσεων του Ευνομίου. Η επιχειρηματολογία του Μ. Βασιλείου τόσο πολύ εξέπληξε τον Ευνόμιο, ώστε απήντησε μετά δεκατέσσερα χρόνια με το έργο του “απολογία υπέρ απολογίας”. Τότε, όμως, δεν ήταν δυνατόν να απαντήση ο Μ. Βασίλειος, γιατί βρισκόταν προς το τέλος της ζωής του. Την αποστολή αυτή εξεπλήρωσε με επιτυχία ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Με τρία βιβλία του κονιορτοποίησε στην κυριολεξία τις απόψεις του Ευνομίου, υπερασπιζόμενος τόσο την ορθόδοξη πίστη, όσο και την μνήμη του αδελφού του. Τα συγγράμματα αυτά συγκαταλέγονται στα άριστα αντιαιρετικά κείμενα.
Στην Β’ Οικουμενική Σύνοδο αναγνωρίστηκε από όλους ως ο κατ’ εξοχήν θεολόγος. Αυτός διάβασε την εισηγητική ομιλία στην Σύνοδο, εξεφώνησε τον επικήδειο λόγο στον Μελέτιο Αντιοχείας, που ήταν Πρόεδρος της Συνόδου, εξεφώνησε την ομιλία κατά την ενθρόνιση του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, και όπως πιστεύεται, αυτός έδωσε την τελική μορφή στο Σύμβολο της Πίστεως, αυτός συνέταξε το άρθρο περί του Αγίου Πνεύματος: “Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το σύν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον το λαλήσαν δια των Προφητών”. Μάλιστα, λέγεται ότι στην εικονογράφηση της Β’ Οικουμενικής Συνόδου ο άγιος Γρηγόριος παρουσιάζεται ως ο πρακτικογράφος της Συνόδου.
Πριν από την λήξη των εργασιών της Συνόδου αυτής ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος εξέδωσε διάταγμα, δια του οποίου ο άγιος Γρηγόριος ορίστηκε ως ένας από τους τρεις επισκόπους, που θα είναι πρότυπο πίστεως για τους επισκόπους του Πόντου, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι όσοι δεν συμφωνούσαν με την διδασκαλία του αγίου Γρηγορίου και δεν είχαν κοινωνία μαζί του, ήταν αιρετικοί.
Απόσπασμα απο το βιβλίο Ζωή μετά τον Θάνατο, Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου
Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011
Φωνή αύρας λεπτής… (Ι)
Δίπλα σου ακριβώς ή θάλασσα. Πέλαγος ανοιχτό. Ή απεραντοσύνη της υπογραμμίζει τον προορισμό του κάθε οικιστή του Αγίου Όρους , του κάθε ανθρώπου: να ψάχνει για τα απέραντα, αυτά που δεν έχουν πέρατα, όρια, σύνορα. Όταν είναι τρικυμισμένη, θυµίζει την ένταση της θεϊκής αναζητήσεως. Όταν ηρεμεί, σε μεταφέρει στις «πάντα νουν υπάρχουσες» καταστάσεις που δεν τις επιχειρείς, αλλά σου χαρίζονται ως «άνωθεν» δώρα• σου προσφέρονται ως παράκληση στους τρικυμισμένους αγώνες σου και ως ενίσχυση στην ασυνθηκολόγητη άσκηση σου.
Στην άκρη συχνά διακρίνεται το ακρωτήριο της Σιθωνίας µε τα τελευταία χωριουδάκια της -µια υπενθύμιση ότι κάπου υπάρχει και ο κόσμος. Όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή και η ορατότητα μεγάλη, μπορείς να δεις και τις βόρειες Σποράδες αραδιασμένες στον ορίζοντα της θάλασσας. Όταν όμως η πνευματική ορατότητα είναι μεγάλη, δεν βλέπεις τίποτα από αυτό τον κόσμο. Αντικρίζεις µόνο τις νησίδες του θεϊκού μυστηρίου να κολυμπούν στον ωκεανό του ελέους του Θεού και της οικονομίας Του...
Το βιβλίο «Φωνή αύρας λεπτής…» του Μητρ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν Πλώ.