Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Φορτηγό..




Ήλιος κόκκινος ζεστός
στάθηκε στην κάμαρά μου
Ξύπνησε όλη η πολιτεία
κάτω απ' τα παράθυρά μου


Ήλιε ήλιε αρχηγέ
δώσ' το σύνθημα εσύ
κι η χαρά ν' αναστηθεί
Το σκοτάδι θα πεθάνει
και θ' ανάψει η χαραυγή


Ήλιε ήλιε αρχηγέ,
Φορτηγό 1966

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Εις μνήμην..

Ο πατήρ Ανανίας Κουστένης σχολιάζει τον τραγικό θάνατο του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια.




Μετά από 3 περίπου χρόνια λειτουργίας και σχεδόν 1.5 δισεκατομμύριo (!!) επισκεπτών το γνωστό, όσο και αμφιλεγόμενο, blog troktikο σταμάτησε οριστικά χθες βράδυ την λειτουργία του.
Λίγες εβδομάδες πριν η εφημερίδα του εξωτερικού New Europe χαρακτήριζε το troktiko ως 5η εξουσία. Την στιγμή δηλαδή που διεθνώς ο Τύπος χαρακτηρίζεται ως 4η εξουσία, η επισκεψιμότητα του blog ήταν τέτοια που το είχε εκτοξεύσει σε άλλο επίπεδο.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Θέλω να είμαι ό πέμπτος...

Πολλοί μου λένε, Πας και ξαναπάς στην Πόλι. Δεν τα είδες όλα; Δεν τα προσκύνησες όλα; Δεν τα χόρτασες επιτέλους;
Απαντώ. Ναι και τα είδα και τα προσκύνησα όλα ή σχεδόν όλα. Άλλα δεν τα χόρτασα….

Πάω τώρα πια για άλλους λόγους. Πάω εκεί όπου ακόμη χτυπά η καμπάνα. Ή μικρή καμπάνα, αυτή που μόλις ακούγεται λίγα μέτρα πιο πέρα, λες και φοβάται -και μάλλον φοβάται- ο κανδηλανάπτης να την χτυπήσει δυνατότερα. Για να μην ανησυχήσει, για να μη ξυπνήσει πάθη, μίση και ορέξεις.
Πάω εκεί που οι πιστοί είναι δυο ή τρεις και ο παπάς τέσσερις. Θέλω να είμαι ό πέμπτος. Θέλω να είμαι παρών εκεί που απουσιάζουν οι πολλοί. Θέλω να συμμετάσχω σε Μυστήριο που δεν τελείται για τους παρόντας μόνον, άλλα κυρίως και εξαιρέτως για την Παναγία μας, για τους Πατριάρχας, τους Αποστόλους, τους Μάρτυρας και για τους εν πίστει ορθοδόξω τετελειμένoυς. Για τον Πατριάρχη και την από περάτων εώς περάτων ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία. Για τους αμέτρητους πεθαμένους, για τους ελάχιστους πιστούς που απέμειναν, για όσους εξεδιώχθησαν και για όσους τους ακολούθησαν, για όσους αγαπούν την Μητέρα Εκκλησία και για όσους την μισούν.


Το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Δοσιθέου "Μια γοργόνα στον Κεράτιο" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Ι.Μ Τατάρνης Ευρυτανίας.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Ύμνος άπας ηττάται..


Ένας από τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο παίζει εξαίσια μουσική παριστάνοντας τον πλανόδιο μουσικό την ώρα της πρωινής αιχμής σε σταθμό του μετρό της Ουάσιγκτον. Άραγε πόσοι θα σταματήσουν για να τον ακούσουν;
Το πείραμα έκανε η «Ουάσιγκτον Ποστ». Ο βιολιστής ήταν ο 39χρονος Τζόσουα Μπελ, διεθνούς φήμης βιρτουόζος που τρεις μέρες νωρίτερα είχε γεμίσει τη μεγαλοπρεπή Αίθουσα Συμφωνικής Μουσικής της Βοστώνης. Το βιολί του, ένα πολύτιμο Στραντιβάριους. Στις 7.51 π.μ. της Παρασκευής 12 Ιανουαρίου, την ώρα της πρωινής αιχμής, σ΄ έναν σταθμό που εξυπηρετεί κυρίως εργαζομένους σε κυβερνητικά γραφεία, ο Μπελ, ντυμένος με τζιν, μπλουζάκι και καπέλο του μπέιζμπολ, εκτέλεσε μέσα σε 43 λεπτά της ώρας έξι αριστουργήματα της κλασικής μουσικής- ξεκίνησε με το «Chaconne» από την παρτίτα Αρ. 2 του Μπαχ. Μπροστά του είχε ανοιχτή τη θήκη του βιολιού, με μερικά δολάρια για «μαγιά».

Τρία λεπτά πέρασαν χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Εξήντα τρεις άνθρωποι είχαν ήδη περάσει όταν ένας μεσήλικας κοντοστάθηκε για κλάσμα του δευτερολέπτου και έστρεψε το κεφάλι προς τον μουσικό. Μισό λεπτό αργότερα, μια γυναίκα έριξε ένα δολάριο στη θήκη και απομακρύνθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν έξι λεπτά για να σταματήσει κάποιος, να ακουμπήσει στον τοίχο και να ακούσει.

Στα τρία τέταρτα που έπαιξε ο Μπελ πέρασαν από μπροστά του 1.097 άνθρωποι. Επτά σταμάτησαν τουλάχιστον ένα λεπτό για να απολαύσουν τη μουσική. Είκοσι επτά έδωσαν χρήματα, οι περισσότεροι χωρίς να επιβραδύνουν- συγκεντρώθηκαν 32 δολάρια και κάτι ψιλά. Απομένουν 1.070 άνθρωποι που πέρασαν χωρίς να καταλάβουν τίποτε, πολλοί μόλις ένα μέτρο μακριά από τον βιρτουόζο, οι περισσότεροι χωρίς καν να γυρίσουν το κεφάλι. Και στις τρεις ομάδες υπήρχαν λευκοί, μαύροι και ασιάτες, νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες. Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά. Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει. Και κάθε φορά ένας γονιός το έσπρωχνε μακριά.

Όλα βιντεοσκοπήθηκαν με μια κρυφή κάμερα. Στην ταινία βλέπεις ανθρώπους να περνούν κατά κύματα, με χάρτινα ποτήρια καφέ στο χέρι και κινητά στο αυτί, σ΄ έναν θλιβερό χορό αδιαφορίας, αδράνειας και βιασύνης. Ο βιολιστής μοιάζει αποκομμένος από το κοινό του, που δεν τον βλέπει και δεν τον ακούει- ένα φάντασμα. Όμως είναι ο μοναδικός που βρίσκεται πραγματικά εκεί- τα φαντάσματα είναι οι άλλοι. Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο στη ζωή μας για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, σχολιάζει η «Ποστ», αν η πίεση της σύγχρονης ζωής μάς κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;


Τα Νέα, 13 Απριλίου 2007

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Φώτης Κόντογλους απ’ τ΄Αϊβαλί, του Γ. Κόρδη

Με την συμπλήρωση 45 ετών από της εκδημίας του Φώτη Κόντογλου (8 Νοεμβρίου - 13 Ιουλίου 1965), ο Ευροκλύδων αναδημοσιεύει μέρος του σχετικού άρθρου του Γ. Κόρδη από τοΠεριΩδικό της Πόλης (τεύχος 139).

Ο Κόντογλου εμφανίζεται ως μετέωρο στη νεοελληνική πνευματική πραγματικότητα που, ανύποπτη σχεδόν, ταξιδεύει προς τη Δύση. Σε μια νεοελληνική πνευματική σκηνή που έχει προ πολλού παραδεχτεί ότι δεν υφίσταται ιδιοπρόσωπος ελληνικός τρόπος ύπαρξης -και άρα- πολιτισμός. Ό Κόντογλου, συνειδητά και ασυνείδητα μαζί, ψηλαφητά σχεδόν, έρχεται να αγγίξει µία πληγή, θυμίζοντας στους νεοέλληνες ότι κάποτε είχαν δικό τους τρόπο να διαχειρίζονται τα κοινά, να πλάθουν σχέσεις και να παράγουν ποιότητες ζωής. Γι’ αυτό και αγωνίστηκε ο μοναχός αυτός ανατολίτης, από τότε που επισκέφτηκε το Άγιον Όρος στα 1923 και είδε με τα μάτια του τον πλούτο του ορθοδόξου ελληνικού παρελθόντος και εθαύμασε το μεγαλείο του λαού του που, άλλοτε, μπορούσε, χωρίς ενοχές και αισθήματα κατωτερότητας, να διαλέγεται με τον πολιτισμό των άλλων λαών και να παίρνει και να δίνει στοιχεία και να δημιουργεί ολοένα.

Ο Koντoγλoυ απλά είδε πώς υπάρχει τρόπος ελληνικός διαχείρισης των σχέσεων και γι' αυτό πάλεψε να επαναφέρει στη νεοελληνική κοινωνία το χαμένο µίτο τής παράδοσης. Το κάλεσμα του όμως για επιστροφή στην παράδοση, πού παρερμηνεύτηκε από τούς κατοπινούς του και από πολλούς μαθητές του, δεν ήταν σε καµία περίπτωση ζήτηση για µία οπισθοδρόμηση, αλλά για µία φυσική συνέχιση του δρόμου που είχε ό ελληνικός πολιτισμός µε την ιδιοπροσωπία του, µε το δικό του τρόπο κατανόησης των σχέσεων. Για τούτο και ο ίδιος ο µαϊστορας Κόντογλου, όταν δημιούργησε, δεν αντέγραψε στατικά, αλλά δυναμικά διαλέχτηκε µέ όσα πριν απ' αυτόν οι μεγάλοι του παρελθόντος τεχνίτες έφτιαξαν. Πήρε εικονογραφικού τύπους παλαιούς και ο ίδιο διαμόρφωσε το ζωγραφικό τρόπο µέ ύφος προσωπικό και έφτιαξε µία ζωγραφική πού έχει ταυτότητα και δεν είναι απρόσωπη. Έτσι δημιούργησε κι ίδιος παράδοση, εμπλούτισε την παράδοση – αφού στο έργο του αυτή ανακεφαλαιώνεται και αυξάνεται και δεν σταματά για να αρχίσει έργο άλλο ιδιωτικό.
Ο μαστρο-Φώτης, γνώστης βαθύς της ελληνικής πολιτισμικής πορείας, ως γνήσιος συνεχιστής της ζωγραφικής παράδοσης, ζωγραφίζει µέ τον ίδιο τρόπο θέματα κοσμικά και θρησκευτικά, αποδεικνύοντας ότι κατανοεί σωστά την οριοθέτηση της ζωγραφικής, ως τρόπου παρουσίασης των θεμάτων κι όχι ως κάποιας ιερής γλώσσας πού ταυτίζεται οντολογικά µέ το εικονιζόμενο θρησκευτικό θέμα. Ο Κόντογλου έρχεται µε τα δεδομένα αυτά και ζωγραφίζει το Δημαρχείο Αθηνών µία μεγάλη σειρά εικόνων που περιλαμβάνει σκηνές μυθολογικές και ιστορικές, και κυρίως, πρόσωπα από την μακραίωνη πορεία του Ελληνισμού. 'Εκεί έχουν όλοι θέση, κι ο Ιαπετός και ο Διομήδης και ο Μεγαλέξανδρος με το Βουκεφάλα του, κι ό Βασίλειος ο Μακεδών και ο Ρήγας Φεραίος και ο Κολοκοτρώνης κι ο Διονύσιος Σολωµός και ο Δοµήνικος Θεοτοκόπουλος κι όλοι όσοι ζήσαν µέ τον τρόπο τον ελληνικό. Ή πινακοθήκη αυτή είναι μαρτυρία της αντίληψης του Κόντογλου για την ενότητα της ελληνικής ιστορίας.
Το κάλεσμα του Κόντογλου για επανασύνδεση µέ την παράδοση δυστυχώς δεν κατανοήθηκε σωστά και οι άνθρωποι διάλεξαν το εύκολο κοµµάτι της σκέψης του και ερμηνεύσαν το κάλεσμα του ως επιστροφή στο παρελθόν...
Η κοινωνία µέ τον όρο «παράδοση» έφτασε σήμερα να εννοεί κάτι πού συντελέστηκε στο παρελθόν, κάτι πού τελείωσε στο παρελθόν. Ή στατική αυτή ερμηνεία της παράδοσης είναι εύκολη γιατί δεν απαιτεί τη συνέχισή της, δε ζητά την αγωνία της δημιουργίας, δεν προϋποθέτει τον κίνδυνο της αποτυχίας…
Ο Κοντογλου, στα γραπτά του, το διαλαλεί, το φωνάζει αλλά ποιος να ακούσει; Ο ελληνικός κόσμος δεν παρήγαγε τέχνη για ιδιωτική χρήση και για λόγους ιδιωτικούς αλλά δημιούργησε, επιχείρησε να φτιάξει έργα τέχνης με τα οποία θα μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος, θα μπορεί μέσα από αυτά να συναντήσει και να κοινωνήσει με τα πρόσωπα των άλλων και του Θεού….

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Προσδοκώ απόψυξη νεκρών...



Ο Ρόμπερτ Ετινγκερ έχει ήδη επιλέξει το φέρετρό του. Οταν πεθάνει θα στραγγίξουν το αίμα από τις φλέβες του και θα βυθίσουν το κορμί του σε μια κυλινδρική δεξαμενή με υγρό άζωτο. Σε αυτόν τον παγωμένο τάφο θα περιμένει την ανάστασή του. Πίστη, ψευδαίσθηση ή τζόγος; Ο,τι κι αν τον παρακινεί, ο Ρόμπερτ Ετινγκερ δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Τουλάχιστον όχι τώρα, στα 92 του χρόνια. Θα περιμένει - ακόμα και μετά τον θάνατό του. Θα περιμένει όσο χρειαστεί.

O Ετινγκερ είναι ο πατέρας της κρυογονικής. Κύριος εμπνευστής και πρωτεργάτης της ιδέας ότι οι νεκροί πρέπει να καταψύχονται. Επειτα από δεκαετίεςή αιώνες- ο Ετινγκερ πιστεύει ότι οι επιστήμονες θα βρουν τον τρόπο να τους επαναφέρουν στη ζωή, όταν πλέον θα έχουν ανακαλυφθεί αντίδοτα για τη γήρανση και τις ασθένειες που τους σκότωσαν. Ο Ετινγκερ έγινε γνωστός παγκοσμίως στη δεκαετία του ΄60 όταν δημοσίευσε τη θεωρία του στο βιβλίο «Τhe Ρrospect of Ιmmortality» («Η προοπτική της αθανασίας»). Η ιδέα της κρυογονικής είχε μπει στο μυαλό του με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ηταν ένα κράμα επιστημονικής περιέργειας και παιδικής ονειροπόλησης. Οσο ανάρρωνε στο νοσοκομείο από τα τραύματά του στο πεδίο της μάχης, ο Ετινγκερ μελετούσε το έργο του γάλλου βιολόγου Ζαν Ροστάντ και εμπνεόταν από νουβέλες φαντασίας. Το 1976 πάγωσε τη μητέρα του, Ρέα. Τώρα, περιμένει τη σειρά του. Τον συναντώ στο σπίτι του, στο Κλίντον του Μίσιγκαν. Χαλαρή χειραψία, πένθιμη ματιά, πρόσωπο που μοιάζει με λειωμένο κερί. Τον ρωτάω αν ο φόβος του θανάτου ήταν αυτό που τον οδήγησε στην έρευνά του. «Οχι. Αλλωστε δεν φοβάμαι τον θάνατο», λέει. «Ουσιαστικά, κανένας από τους ασθενείς μου δεν είναι νεκρός. Ο θάνατος είναι μια διαδικασία, όχι ένα γεγονός. Χρειάζεται χρόνος μέχρι να ολοκληρωθεί». Το Ινστιτούτο Κρυογονικής (Cryonics Ιnstitute) που ίδρυσε ο Ετινγκερ παρεμβαίνει αφού κάποιος πεθάνει και προσπαθεί να φρενάρει τη ζημιά του θανάτου παγώνοντάς τον. Σήμερα, στις εγκαταστάσεις του ινστιτούτου φυλάσσονται 95 σοροί ανθρώπων και 67 κατοικίδιων. Ο Ετινγκερ τους αποκαλεί «ασθενείς». Ανάμεσά τους, εκτός από τη μητέρα του, βρίσκονται και οι δύο πρώην σύζυγοί του.

Το Ινστιτούτο Κρυογονικής έχει 866 μέλη από όλο τον κόσμο που ενδέχεται στο μέλλον, μετά τον θάνατό τους, να καταλήξουν στις δεξαμενές του. Στη λίστα με τα ονόματα που μου δείχνει ο Ζαουάκι υπάρχουν και 12 άτομα από Ελλάδα. Προέρχονται από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, το Ιλιον και τον Πειραιά. Δύο έχουν δηλώσει το επάγγελμά τους: δικηγόρος και βιβλιοθηκάριος. Ο νεώτερος έλληνας πελάτης είναι γεννημένος το 1985, ο μεγαλύτερος το 1977. Κανένας τους δεν θέλησε να δώσει συνέντευξη. Τα ισόβια μέλη πρέπει να καταβάλουν στο Ινστιτούτο μία μόνο εισφορά 1.250 δολαρίων και μπορούν να καταψυχτούν με 28.000 δολάρια. Τα ετήσια μέλη πληρώνουν κάθε χρόνο εισφορά 120 δολαρίων. Το κόστος κατάψυξής τους φτάνει τα 35.000 δολάρια. Το Ινστιτούτο χρηματοδοτεί τη μελλοντική συντήρηση των σορών από επενδύσεις του. Τι μπορεί να συμβεί όμως αν στερεύσουν τα έσοδα; «Αυτό είναι απίθανο», λέει ο Ετινγκερ. «Οι επενδύσεις μας είναι ασφαλείς. Βέβαια ατυχήματα και οικονομικές καταστροφές μπορεί να συμβούν. Δεν μπορείς να προβλέψεις τα πάντα...»



Εφημερίδα Τα Νέα, 8 Ιουλίου 2010

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Άνθρωπος ζηλωτής..


Άνθρωπος ζηλωτής ουδέποτε φθάνει την ειρήνην της διανοίας, ο δε αλλότριος της ειρήνης, αλλότριος εστί της χαράς…
Εάν δε τους ασθενείς επιθυμείς θεραπεύσαι, γνώθι ότι οι άρρωστοι επιμελείας χρήζουσι μάλλον ή του επιτιμίου. Πάλιν επειδάν άλλοις συ ου βοηθής, σεαυτόν εις μεγάλην νόσον εμβάλλεις οδυνηρώς…
Αρχή σοφίας Θεού επιείκεια και πραότης, ήτις εκ μεγάλης ψυχής γίνεται και βαστάζει τάς ασθενείας των ανθρώπων. «Ημείς», γαρ φησίν, «οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζετε», και τον πταίοντα «διορθώσασθε εν πνεύματι πραότητος»…
Ευφραίνου μετά των ευφραινομένων, και κλαίε μετά των κλαιόντων. Τούτο γαρ εστί το σημείον της καθαρότητος. Μετά των αρρώστων αρρώστησον, μετά των αμαρτωλών πένθησον, μετά των μετανοούντων χάρηθι...
Φίλος γενού πάσιν ανθρώποις, και μόνος γενού εν τη διανοία σου. Κοινωνός γενού τοις παθήμασι των πάντων, και τω σώματι σου μακράν γενού εκ πάντων. Μη ελέγχε τίνα, μηδέ ονείδιζε, μηδέ τους λίαν κακούς εν τη πολιτεία αυτών….
Γίνωσκε, ω αδελφέ, ότι δια τούτο χρη ημάς είναι εσωθεν της θύρας του κελλίου, ίνα μη γινώσκωμεν τα πράγματα των ανθρώπων τα κακά, και τότε θεωρούμεν πάντας αγίους και καλούς εν τη αγνεία της διανοίας ημών. Εάν δε γενώμεθα ελέγχοντες και παιδεύοντες, και κρίνοντες και εξετάζοντες, και εκδικούντες και μεμψίμοιροι, τι λοιπόν διαφέρει το κάθισμα ημών του καθίσματος των πόλεων; Και τι εστί χείρον του καθίσματος της ερημου, εάν μη ταύτα εάσωμεν;
Εάν ούχ ησυχάζης τη καρδία, ησύχασον καν τη γλώσση…

Και εάν ου δύνη ευτάκτους τους λογισμούς σου διαθείναι, καν τάς αισθήσεις σου ευτάκτους ποίησον. Και εάν ουκ η μόνος εν τη διανοία σου, καν μόνος γενού τω σώματι σου. Και εάν ου δύνη εργάσασθαι τω σώματι σου, λυπήθητι καν κατά διάνοιαν. Και εάν ου δύνη ιστάμενος αγρυπνησαι, αγρύπνησον καθεζόμενος επί της κλίνης σου, ή και κείμενος. Και εάν ου δύνη διπλάς νηστεύσαι, καν νήστευσον έως εσπέρας. Και εάν ου δύνη έως εσπέρας, καν φύλαξον του μη χορτασθήναι. Ει ουκ ει άγιος εν τη καρδία σου, καν γενού αγνός τω σώματι σου. Εάν ου πενθής εν τη καρδία σου, καν ένδυσαι πένθος εν τω προσώπω σου. Εάν ου δύνη ελεήσαι, λάλει ως αμαρτωλός. Ουκ ει ειρηνοποιός, μη γίνου φιλοτάραχος...
Ο υιός του Θεού σταυρόν υπέμεινεν. Οι ούν αμαρτωλοί θαρσώμεν εν τη μετανοία…


Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΝΗ': Περί της βλάβης του ζήλου του μωρού