’’ Που εί;’’ ’’Ιδού…’’

Είναι φορές που ένας λόγος έχει τη δύναμη να συντρίβει κόκαλα και να καίει σαν πυρωμένο σίδερο τις ψυχές. Ένας τέτοιος λόγος, έκανε για αιώνες τον άνθρωπο να κρύβεται. ʺΑδάμ που εί;ʺ
Αυτή η ερώτηση του Δημιουργού, για χρόνους πολλούς σαν ερινύα, έτρεχε πίσω από τον άνθρωπο. Κατακλυσμό, μεγαλύτερο από εκείνον του Νώε, έφερε στην κάθε ψυχή. Βαθύτερο σκοτάδι και από αυτό που στην κοιλιά του κήτους ο Ιωνάς έζησε, έπεφτε στο άκουσμά της. Και όλα αυτά γιατί η ερώτηση, ξεγύμνωνε την ψυχή, της αποκάλυπτε την τραγικότητά της, την έκανε να νιώσει την αιχμαλωσία της στο τυραννικό καθεστώς του Θανάτου. Ο ήχος της ερώτησης και η παραδείσια πύλη, το σημείο του χωρισμού, συνθέτουν θρήνο δυνατότερο από του Ιερεμία. Έτσι ξεκινά ένας αόρατος πόλεμος που κρύβεται καλά πίσω από την ιστορία των αιώνων. Πόλεμος για να βρεθεί απάντηση - κλειδί και πύλη εισόδου. Στον πόλεμο πολιορκούμενος είναι ο Θεός και πολιορκητής ο άνθρωπος. Οι ιαχές που ακούγονται στο πεδίο της μάχης είναι βγαλμένες από τις ψυχές των αγωνιστών. ’’Δείξε μας τη Δόξα σου’’, κραυγάζει σπαρακτικά ο Μωϋσής. ’’Είμαι χώμα χωρίς εσένα’’, ακούστηκε η γεροντική φωνή του Αβραάμ. ’’ Μη γυρίζεις το πρόσωπο σου από εμάς’’, φωνάζει ο Δαβίδ στραμμένος προς τον Θεό, και προς τους συναγωνιστές του : ’’Ζητάτε συνέχεια το πρόσωπο του Κυρίου’’. Όλοι αυτοί οι ήχοι δεν ήταν η απάντηση. Αυτή κρυβόταν καλά στο συνδυασμό τους. Έψαχνε χορδές πνευματικές που θα μπορούσαν να φτάσουν στο ύψος της. Ο πολιορκημένος Θεός ψιθύριζε τα μυστικά του, στους προφήτες για να γεμίσουν με τη δύναμη της ελπίδας τους πολιορκητές. Συνάμα με το λόγο, ο Αβραάμ έδωσε τις πέτρες του θυσιαστηρίου της υπακοής, ο Νώε ξύλα από την κιβωτό της Σωτηρίας. Ο Ελλισαίος την μηλωτή του Θεσβίτη για καταπέτασμα και ο Ιωσήφ το ρούχο που άφησε μαζί με την αμαρτία. Ο Δανιήλ έδωσε χώμα που μάζεψε με τη βοήθεια των συντρόφων του, των λιονταριών, μέσα από τον λάκκο. Ο Ιώβ έριξε στο χώμα τα δάκρυα της υπομονής. Η λάσπη έτοιμη. Τα υλικά κατάλληλα. Η πύλη κτίσθηκε. Η συνάντηση έγινε. Στάθηκαν στην είσοδο Θεός και άνθρωπος :
- Πέρασε, είπε ο Θεός, κάνοντας χώρο στον άνθρωπο, αυτός είναι ο δρόμος.
- Πέρασα κάποτε μόνη και χάθηκα, απάντησε η Παρθένος, Εσύ είσαι η σωτηρία.
- Θέλεις να περάσουμε μαζί; Ρώτησε ο Θεός.
- Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου.
Η απάντηση δόθηκε.
- Πού είσαι ;
- Εδώ που είσαι και Εσύ, δούλη σου. Και το θέλημά σου είναι και δικό μου.
Οι δύο βαριές πόρτες, οι θεοχάρακτες του νόμου πλάκες, άνοιξαν. Η σκιά τους έπαψε να σκοτεινιάζει το πρόσωπο της Μαρίας.

Μέσα από την πύλη πέρασαν μαζί. Από την συνάντηση Θεού και ανθρώπου γεννιέται ένας Θεός ισχυρός, Άρχοντας της Ειρήνης, ο Θεάνθρωπος Χριστός, η ζωή και η ανάσταση του ανθρώπου.

Η Συντακτική επιτροπή


Ευροκλύδων
Τεύχος 11, Μάρτιος Απρίλιος 2006