Πως μπορεί μια εικόνα να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Μια εικόνα, που κάνει όλα τα διαμερίσματα της ψυχής να ανοίγουν πόρτες και παράθυρα μπροστά της, ξαφνικά η ίδια εικόνα σε κάνει να κλείσεις όχι μόνο την ψυχή αλλά και τα μάτια.
Προχωρώ μέσα στο καμένο δάσος. Η εικόνα του Παραδείσου μεταμορφωμένη σε κόλαση. Ακουμπώ το χέρι πάνω σε καμένο κορμό, όπως σε ώμο αρρώστου, προσπαθώντας να συμπαρασταθώ στο μαρτύριο. Βγαίνει καπνός από μέσα του, όπως η απόγνωση ξεχειλίζει από την ψυχή. Εκεί, έχοντας ακουμπήσει πάνω στον καμένο κορμό, ψηλαφώντας τον πόνο του, άκουσα θρήνο να βγαίνει μαζί με τον καπνό μέσα από τα σπλάχνα του. Θρήνο που και ο Ιερεμίας ο Προφήτης θα ζήλευε:
- Με λες, εδώ και αιώνες, ξύλο παρακοής, ενώ η παρακοή είναι δικό σου γέννημα. Θα ήμουν ξύλο υπακοής εάν εσύ το ήθελες.
- Μα εγώ…, πήγα να δικαιολογηθώ αλλά ο θρήνος σα χείμαρρος ορμητικός με παρέσυρε.
- Καις οτιδήποτε μπορεί να γίνει σταυρός στη ζωή σου.
- Να σου πω…
- Τσουρουφλίζεις τους αδελφούς σου με τη συκοφαντία, την κατάκριση που βγαίνουν σα φωτιά από το στόμα σου.
- Ξέρεις εγώ…
- Καταστρέφεις ό,τι ευωδιάζει μέσα σου και γύρω σου.
-…
- Ρυπαίνεις και την πνευματική σου ατμόσφαιρα και τον αέρα που αναπνέεις.
- Μα …, κατάφερα να ξεστομίσω.
- Ό,τι σου προσφέρει σκιά και σε ξεκουράζει το κερνάς φωτιά. Το δέντρο το ευσκιόφυλλο, τη Θεοτόκο, με βλασφημίες της ανταποδίδεις την ευεργεσία. Τους αγίους που μέσα στον καύσωνα της ζωής σου με δροσιά σε κοινώνησαν, στο καμίνι της λήθης τους καταδίκασες.
-…
- Φωτιά σκορπάς παντού. Άλλωστε φωτιά έχεις μέσα σου, τη φωτιά των παθών σου. Αυτό έχεις, αυτό δίνεις.
Δεν τόλμησα να προφέρω, ούτε μονοσύλλαβη λέξη. Όλα τα παρέσυρε το θρηνητικό άσμα.
- Νεκρώνεις ό,τι ζωντανό βαριανασαίνει και μέσα σου και γύρω σου.
- …
- Μεταδίδεις το θάνατο και την αρρώστια.
- …
- Θέλεις, λέει, να φτιάξεις σπίτια, χρειάζεσαι οικόπεδα και σκάβεις μεθοδικά τον τάφο σου.
- …
- Καμένη γη η ψυχή σου κακομοίρη. Ήρθε το ζωντανό νερό, ήρθε ο σποριάς και συ γη στείρα, καταδικασμένη σε ακαρπία.
-…
- Δεν μιλάς; Για πες μου; Εσύ με φύτεψες; Εσύ με πότισες; Εσύ κουράστηκες; Δώρο για σένα ήμουν. Δώρο Εκείνου που δημιούργησε και ‘μενα και ‘σένα. Ούτε τα δώρα που σου δόθηκαν, δεν είσαι ικανός να χαρείς. Τα δώρα της αγάπης Του, έγιναν στα χέρια σου όπλα επικίνδυνα και ολέθρια.
- …
- Σε λυπάμαι, καημένε, σε λυπάμαι, είπε το δέντρο, βγάζοντας τον καπνό που έκαψε το τελευταίο ζωντανό του κύτταρο.
Προχωρώ μέσα στο καμένο δάσος. Η εικόνα του Παραδείσου μεταμορφωμένη σε κόλαση. Ακουμπώ το χέρι πάνω σε καμένο κορμό, όπως σε ώμο αρρώστου, προσπαθώντας να συμπαρασταθώ στο μαρτύριο. Βγαίνει καπνός από μέσα του, όπως η απόγνωση ξεχειλίζει από την ψυχή. Εκεί, έχοντας ακουμπήσει πάνω στον καμένο κορμό, ψηλαφώντας τον πόνο του, άκουσα θρήνο να βγαίνει μαζί με τον καπνό μέσα από τα σπλάχνα του. Θρήνο που και ο Ιερεμίας ο Προφήτης θα ζήλευε:
- Με λες, εδώ και αιώνες, ξύλο παρακοής, ενώ η παρακοή είναι δικό σου γέννημα. Θα ήμουν ξύλο υπακοής εάν εσύ το ήθελες.
- Μα εγώ…, πήγα να δικαιολογηθώ αλλά ο θρήνος σα χείμαρρος ορμητικός με παρέσυρε.
- Καις οτιδήποτε μπορεί να γίνει σταυρός στη ζωή σου.
- Να σου πω…
- Τσουρουφλίζεις τους αδελφούς σου με τη συκοφαντία, την κατάκριση που βγαίνουν σα φωτιά από το στόμα σου.
- Ξέρεις εγώ…
- Καταστρέφεις ό,τι ευωδιάζει μέσα σου και γύρω σου.
-…
- Ρυπαίνεις και την πνευματική σου ατμόσφαιρα και τον αέρα που αναπνέεις.
- Μα …, κατάφερα να ξεστομίσω.
- Ό,τι σου προσφέρει σκιά και σε ξεκουράζει το κερνάς φωτιά. Το δέντρο το ευσκιόφυλλο, τη Θεοτόκο, με βλασφημίες της ανταποδίδεις την ευεργεσία. Τους αγίους που μέσα στον καύσωνα της ζωής σου με δροσιά σε κοινώνησαν, στο καμίνι της λήθης τους καταδίκασες.
-…
- Φωτιά σκορπάς παντού. Άλλωστε φωτιά έχεις μέσα σου, τη φωτιά των παθών σου. Αυτό έχεις, αυτό δίνεις.
Δεν τόλμησα να προφέρω, ούτε μονοσύλλαβη λέξη. Όλα τα παρέσυρε το θρηνητικό άσμα.
- Νεκρώνεις ό,τι ζωντανό βαριανασαίνει και μέσα σου και γύρω σου.
- …
- Μεταδίδεις το θάνατο και την αρρώστια.
- …
- Θέλεις, λέει, να φτιάξεις σπίτια, χρειάζεσαι οικόπεδα και σκάβεις μεθοδικά τον τάφο σου.
- …
- Καμένη γη η ψυχή σου κακομοίρη. Ήρθε το ζωντανό νερό, ήρθε ο σποριάς και συ γη στείρα, καταδικασμένη σε ακαρπία.
-…
- Δεν μιλάς; Για πες μου; Εσύ με φύτεψες; Εσύ με πότισες; Εσύ κουράστηκες; Δώρο για σένα ήμουν. Δώρο Εκείνου που δημιούργησε και ‘μενα και ‘σένα. Ούτε τα δώρα που σου δόθηκαν, δεν είσαι ικανός να χαρείς. Τα δώρα της αγάπης Του, έγιναν στα χέρια σου όπλα επικίνδυνα και ολέθρια.
- …
- Σε λυπάμαι, καημένε, σε λυπάμαι, είπε το δέντρο, βγάζοντας τον καπνό που έκαψε το τελευταίο ζωντανό του κύτταρο.
- Συγχώρα με, συγχώρα με, κατάφερα να ψελλίσω, τρέχοντας μέσα στο μακρύ, καπνισμένο, νεκρό, πρώην παράδεισο.
Ευροκλύδων
Τεύχος 17, Μάιος - Ιούλιος 2007
Τεύχος 17, Μάιος - Ιούλιος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου