Διαδρομή από τη στάση του λεωφορείου

Άνθρωποι διαβάτες, πεζοπορία και μαθήματα στα εργοστάσια, στις αγορές, στο φόρτωμα των σακιών. Στην θυσία της προσμονής όπως επιστρέφουν στο σπίτι τους. Στο μόχθο της προσευχής και της βιοτικής.

Αυτή η σιωπή. Αγόγγυστα τα κουρασμένα κορμιά τους. Οι ψυχές τους χαρά. Όλα τα άλλα μοναξιά και επίδειξη. Λαμαρίνα βαμμένη και λούσα.

Εκείνη η εικόνα του «αγιασμένου» στη στάση της λαχαναγοράς, απόγευμα που αρχίζει να χαμηλώνει το φως του ο ήλιος.

Το μέγιστο μάθημα της ζωής όταν μου πρόσφερε μια κονσέρβα για την επέτειο του γάμου του και με ρώτησε αν έχω να κοιμηθώ και πού το βράδυ. Μόλις έφτασα στη στάση και μόλις με έβλεπε και τον έβλεπα. Το άγγιγμα του Θεού είναι μέσα μας και το κάναμε δίπλα μας ή δεν το αγγίζουμε με το βλέμμα μας τον δίπλα μας άνθρωπο. Μου ζήτησε να μείνω σπίτι του. Ο εγωιστής όμως άνθρωπος – εγώ – δεν το δέχτηκα. Πόσες στιγμές συμβαίνει τούτη η στάση.

Καλότυχε καλέ μου. Τούτο μου μένει σε μιαν εικόνα να σε κοιτώ και να κλαίω που δεν σε συνάντησα ξανά.

Αρκεί που είδα την παρουσία Σου Κύριε των δυνάμεων.

Η Θεσσαλονίκη, δηλαδή οι άνθρωποί της, είναι η αιώνια παραμυθία της ζωής και του ύπνου «εν αγκάλαις» Θεού και Κυρίου.

Αν το πούμε πραγματικότητα – μεγάλη λέξη με δεκατέσσερα γράμματα.

Είναι η ενορία που μας έλειψε. Η μνήμη του θανάτου, η ζωντάνια της προσφοράς που αποδιώξαμε γι’ άλλα.

- Πόσο πολύ σ’ αγάπησα… λέει σ’ ένα τραγούδι ο Θηβαίος. Η Δήμητρα έλεγε πως είναι το τραγούδι μας. Μετά έφυγε η Δήμητρα. Το τραγούδι το ακούω και κάνω σχόλια. Τώρα σκέφτομαι πως είχε δίκιο.

Ένας άγνωστος φίλος

του Ευροκλύδωνα