Οι Ρώσοι είναι χαμένα κορμιά, ανήθικοι, επιθετικοί, αδίστακτοι, άξεστοι και γενικά σατανικοί. Ευθύνονται για τα περισσότερα δεινά αυτού του κόσμου. Δεν είναι σαν εμάς.
Αυτό είναι με λίγα λόγια η περίληψη των καθημερινών ειδήσεων των Αμερικανών για τους Ρώσους. Μερικές φορές όμως, κάτι ξεγλιστράει μέσα από το δίχτυ της προκατάληψης· ένα μικρό κομμάτι από ένα σημάδι που ’ναι τόσο ξεκάθαρο, αληθινό και πραγματικό, ώστε σφηνώνει κι αφήνει ανοιχτό το σκουριασμένο σιδερένιο παραπέτασμα τόσο, όσο μας χρειάζεται για να δούμε όχι εχθρούς, αλλά συνοδοιπόρους, που ενώνονται μαζί μας με την ιδιότητα των μελών της αδελφότητας της χαράς και του πόνου.
Δες τον Nikolai Pestretsov. Δεν ξέρω πολλά γι’ αυτόν, δεν ξέρω που βρίσκεται τώρα, θα πω όμως αυτά που γνωρίζω.
Τριάντα έξι ετών επιλοχίας στο ρωσικό στρατό. Ήταν εγκατεστημένος στην Angola, αρκετά μακριά από την πατρίδα, και η γυναίκα του είχε έρθει να τον επισκεφθεί.
Στις 24 Αυγούστου, οι στρατιωτικές μονάδες της Νότιας Αφρικής μπήκαν στην Angola, σε μια επίθεση ενάντια στους εθνικιστές αντάρτες που είχαν καταφύγει εκεί. Στο χωριό N-Giva συνάντησαν μια ομάδα Ρώσων στρατιωτών. Τέσσερις σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι Ρώσοι το έσκασαν – εκτός από τον επιλοχία Pestretsov. Πιάστηκε αιχμάλωτος, όπως τουλάχιστον μαθαίνουμε από το ακόλουθο στρατιωτικό ανακοινωθέν της Νοτίου Αφρικής: «Ο επιλοχίας Nikolai Pestretsov αρνήθηκε να αφήσει το σώμα της νεκρής γυναίκας του, η οποία σκοτώθηκε κατά την έφοδο στο χωριό».
Το ανακοινωθέν επαναλάμβανε την είδηση, λες και οι Νοτιοαφρικανοί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. «Κατευθύνθηκε προς το σώμα της νεκρής γυναίκας του και δεν θα το εγκατέλειπε, παρ’ ότι εκείνη ήταν νεκρή».
Πόσο περίεργο. Γιατί δεν έτρεξε να σώσει το τομάρι του; Τι τον έκανε να γυρίσει πίσω; Η αγάπη του γι’ αυτήν; Ήθελε να την κρατήσει στην αγκαλιά του για τελευταία φορά; Ίσως είχε ανάγκη να κλάψει και να θρηνήσει! Ίσως κατάλαβε την ανοησία του πολέμου! Ίσως σκέφτηκε τα γεννημένα και αγέννητα παιδιά του. Ίσως δεν τον ένοιαζε τι θα γινόταν εκείνος.
Ίσως. Δεν μπορούμε ή, τουλάχιστον δεν μπορούμε να ξέρουμε σίγουρα. Μπορούμε όμως να μαντέψουμε. Οι πράξεις του δίνουν την απάντηση.
Βρίσκεται, λοιπόν, μόνος του σε μια φυλακή της Νότιας Αφρικής. Δεν είναι ένας «Ρώσος» ή «στρατιώτης» ή «εχθρός» ή κάποιος απ’ αυτές τις κατηγορίες. Είναι απλώς ένας άνθρωπος, που για μια μόνο φορά νοιάζεται για μια και μόνο γυναίκα, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.
Σας παρουσιάζω τον Nikolai Pestretsov, όπου και αν βρίσκεστε, για να δίνει ένα ισχυρό νόημα στις υποσχέσεις, που είναι οι ίδιες παντού. Για να δίνει αξία στη Γραφή, που είναι ίδια σε όλες τις γλώσσες: «Για το καλύτερο ή το χειρότερο, στους καλούς και στους άσχημους καιρούς, στην αρρώστια και στην υγεία, βοήθησέ με Θεέ μου να αγαπώ να τιμώ και να νοιάζομαι μέχρι το θάνατο». Διαφύλαξες την πίστη φωτεινή, λαμπερή. Ας είσαι ευλογημένος!
(Ω, κατά τ’ άλλα, οι Ρώσοι είναι χαμένα κορμιά, ανήθικοι, επιθετικοί, αδίστακτοι, άξεστοι και γενικά σατανικοί. Ευθύνονται για τα περισσότερα δεινά αυτού του κόσμου. Δεν είναι σαν εμάς.) Σίγουρα.
Από το βιβλίο του Robert Fulghum
«Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω,
τα έμαθα στο νηπιαγωγείο…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου