Η προσευχή, το πνευματικό μας κινητό τηλέφωνο

Η προσευχή είναι το πνευματικό μας κινητό τηλέφωνο. Μέσω αυτής μπορείς όπου κι αν βρίσκεσαι να συνομιλείς με το Θεό. Δεν έχει λογαριασμό ούτε χρέωση ανά λεπτό. Πληρώνεται με λίγο κόπο μόνο για την «εγγραφή» και τη «σύνδεση». Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα με το σήμα. Το σήμα του κινητού αυτού δεν εξαρτάται από το γεωγραφικό σημείο στο οποίο βρισκόμαστε, αλλά από το πνευματικό σκαλοπάτι και τον τρόπο χρήσης της συσκευής.

Έτσι, κατά τον Αββά Αναστάσιο, έχουμε επτά τρόπους και είδη προσευχής. Απ’ αυτούς οι τρεις συναντώνται σε ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από το φόβο και την απειλή της τιμωρίας, ενώ οι άλλοι τέσσερις σ’ εκείνους που ήδη μετέχουν από εδώ στη Βασιλεία του Θεού. Στο πρώτο σκαλοπάτι (που είναι και το στέκι μας) ο άνθρωπος είναι βυθισμένος στις ηδονές και στέκεται στην προσευχή του κατάδικος, χωρίς θάρρος προς το Θεό. Δεύτερο σκαλοπάτι είναι εκείνο στο οποίο ο άνθρωπος στέκεται μπροστά στο Θεό και συνομιλεί μαζί Του επειδή νιώθει πως είναι χρέος του. Ο τρίτος τρόπος προσευχής είναι διαφορετικός από τους δυο πρώτους. Κατ’ αυτόν ο άνθρωπος προσεγγίζει το Δεσπότη Χριστό σαν δούλος. Όμως κι ο δούλος φοβάται και περιμένει τιμωρία. Κατά τον τέταρτο τρόπο ο άνθρωπος πλησιάζει το Θεό σαν μισθωτός, που έχει ελευθερωθεί από τα πάθη του και περιμένει, χάρη στη φιλανθρωπία του Θεού, να λάβει μισθό.

Ο πέμπτος τρόπος προσευχής είναι ανώτερος από τους τέσσερις προηγούμενους. Ο άνθρωπος τότε, στέκεται μπροστά στο Θεό και συνομιλεί μαζί Του σαν φίλος. Ο έκτος τρόπος προσευχής είναι ακόμη ανώτερος, όταν πλέον ο άνθρωπος πλησιάζει το Θεό ως υιός και προσεύχεται με θάρρος. Εδώ έχει εφαρμογή το ρητό: « Εγώ είπα ότι είσαστε κατά χάριν θεοί και υιοί του Υψίστου όλοι». Όσοι θέλετε (…)! Ο έβδομος τρόπος προσευχής συνδέεται με την κατά Θεό πρόοδο και προκοπή. Αυτός ο τρόπος είναι ανώτερος απ’ όλους. Κατ’ αυτόν, ο άνθρωπος έφτασε πλέον στο σημείο να έχει γίνει αδελφός του Χριστού και τότε απορρέουν απ’ αυτόν, με κάθε λαμπρότητα, οι καρποί του Αγίου Πνεύματος.

Η προσευχή του αγίου Νύμφωνος, επισκόπου Κωνσταντινουπό- λεως, φανερώνει ιδιαίτερα τους καρπούς της προσευχής των δυο τελευταίων τρόπων, όπως το θάρρος και η εν δοξολογία δέηση:

...Ελέησέ με, η πλούσια πηγή του ελέους
και μην αποστρέψεις το αγαθόν σου πρόσωπο από εμένα.
Μην πεις Κύριε: Δεν σε γνωρίζω!
Μην πεις: Που ήσουν ως τώρα;
Μην με περιφρονήσεις το χώμα, τον καπνό, τη φθορά…
το ερείπιο των δαιμόνων, το σκάνδαλο των ανθρώπων.
Μη με αποστραφείς, Δέσποτα, αλλά
λυπήσου με και σώσε με.
Γιατί ξέρω, Φιλάνθρωπε, ότι δεν θέλεις
«το θάνατο του αμαρτωλού, ως το
επιστρέψαι και ζην αυτόν».
Δεν θα Σ’ αφήσω, αν δε με ελεήσεις, αν δε με βοηθήσεις!!!...

Όλα αυτά τα σκαλοπάτια, νιώθουμε ίσως, πως μας κούρασαν κιόλας. Αυτό συμβαίνει επειδή προσπαθούμε να μετρήσουμε τον κόπο. Ό,τι αφορά τον Θεό δεν έχει μέτρο, ούτε λογική ανθρώπινη. Όμως η βίωση της προσευχής ενεργοποιεί τα πνευματικά μας αισθητήρια, τον πνευματικό μας εγκέφαλο που έχει την δύναμη να αντιληφθεί, όσο είναι δυνατό, το Θεό.

Ο άγιος Άνθιμος της Χίου, απευθυνόμενος στις μοναχές του μοναστηριού του, τόνιζε: «Η προσευχή δεν είναι κοπιαστικό έργο. Είναι εσωτερική εργασία, είναι θερμή κατάνυξη της ψυχής. Χρειάζεται, όμως, η προσευχή τη νηστεία και την αγρυπνία. Η νηστεία μαραίνει τα πάθη και η αγρυπνία τα νεκρώνει. Η προσευχή δίνει φτερά στον άνθρωπο και τον ανεβάζει στους ουρανούς, χαρίζοντάς του ουράνια χαρίσματα».Κι άλλοτε ο γέροντας Παΐσιος: «Δεν υπάρχουν μακαριότεροι άνθρωποι από εκείνους που έπιασαν επαφή με τον Ουράνιο Σταθμό και είναι δικτυωμένοι, με ευλάβεια, με το Θεό».

Καλέστε, λοιπόν, … Ουρανό!!!

Από τον Π.Χ.