Θεούλη μου, τι πλάσμα είναι αυτό! Κάθε πρωί, εκεί κοντά στην Εμμανουήλ Μπενάκη. Σε ένα καφέ. Οπου μαζεύονται μεροκαματιάρηδες δικηγόροι, περαστικοί και σκαστοί ιδιωτικοί υπάλληλοι. Λίγο πριν από τη δουλειά. Μια ψυχούλα με το όνομα Παναγιώτα θα σου σερβίρει τον καφέ.
Το δέρμα της λευκό, λείο. Το πρόσωπό της καθαρό. Διάφανο. Το άγχος της πνιγμένο από το κουράγιο της. Μπαίνει, βγαίνει. Με μια κοιλίτσα φουσκωμένη. Το πρώτο παιδί, τη ρωτάω. Οχι, το δεύτερο, λέει και χαμογελάει. Και εξαφανίζει το απέραντο γκρίζο από μπροστά μου. Σε ποιον μήνα, ξαναρωτάω. Στον τέταρτο, λέει και ξαναχαμογελάει. Και μετά μπαίνει και με τον δίσκο ξαναβγαίνει. Παναγιώτα, δεν φοβάσαι μη και το χάσεις, τη ρωτάω. Τι να κάνω; Αν δεν δουλέψουμε, θα πεινάσουμε, λέει και πάλι χαμογελάει. Και ο άντρας σου; Στο εργοστάσιο, εργάτης μέσα στα χημικά. Και ξαναμπαίνει και ξαναβγαίνει. Αφήνοντας πίσω να σε σκοτώνει το χαμόγελό της το γλυκό.
Ετσι και έχεις μια τόση δα τσίπα μέσα σου, τότε θέλεις ν΄ ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Εσένα και όλους του είδους σου. Και εκείνη τη στιγμή μου ΄ρχεται μπροστά στα μάτια μου το κοντράστο που με κάνει ακόμη περισσότερο να θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Τόση η ντροπή μου. Για λογαριασμό τους, δηλαδή. Για λογαριασμό όλων αυτών των καρχαριών... Με όσα λεφτά την περιουσία τους να αβγατίσουν. Με όσα σπίτια, οικόπεδα, καταθέσεις και να αποκτήσουν. Ακόμη και ολόκληρο τον κόσμο να κατακτήσουν. Ποτέ και με τίποτα ευχαριστημένοι. Ούτε ακόμη από το παιδί τους. Και πολύ περισσότερο με την κατάμαυρη ψυχή τους. Ενα από τα βασικά αίτια της κατάθλιψης είναι η αχαριστία. Οσο περισσότερο ανικανοποίητος τόσο πιο κοντά στον ζουρλομανδύα. Οταν δεν έχεις τίποτα, τότε δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Γι΄ αυτό χαμογελάει η Παναγιώτα τού τίποτα. Γιατί δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!
Δημήτρης Δανίκας
Το Βήμα on line
Το δέρμα της λευκό, λείο. Το πρόσωπό της καθαρό. Διάφανο. Το άγχος της πνιγμένο από το κουράγιο της. Μπαίνει, βγαίνει. Με μια κοιλίτσα φουσκωμένη. Το πρώτο παιδί, τη ρωτάω. Οχι, το δεύτερο, λέει και χαμογελάει. Και εξαφανίζει το απέραντο γκρίζο από μπροστά μου. Σε ποιον μήνα, ξαναρωτάω. Στον τέταρτο, λέει και ξαναχαμογελάει. Και μετά μπαίνει και με τον δίσκο ξαναβγαίνει. Παναγιώτα, δεν φοβάσαι μη και το χάσεις, τη ρωτάω. Τι να κάνω; Αν δεν δουλέψουμε, θα πεινάσουμε, λέει και πάλι χαμογελάει. Και ο άντρας σου; Στο εργοστάσιο, εργάτης μέσα στα χημικά. Και ξαναμπαίνει και ξαναβγαίνει. Αφήνοντας πίσω να σε σκοτώνει το χαμόγελό της το γλυκό.
Ετσι και έχεις μια τόση δα τσίπα μέσα σου, τότε θέλεις ν΄ ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Εσένα και όλους του είδους σου. Και εκείνη τη στιγμή μου ΄ρχεται μπροστά στα μάτια μου το κοντράστο που με κάνει ακόμη περισσότερο να θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Τόση η ντροπή μου. Για λογαριασμό τους, δηλαδή. Για λογαριασμό όλων αυτών των καρχαριών... Με όσα λεφτά την περιουσία τους να αβγατίσουν. Με όσα σπίτια, οικόπεδα, καταθέσεις και να αποκτήσουν. Ακόμη και ολόκληρο τον κόσμο να κατακτήσουν. Ποτέ και με τίποτα ευχαριστημένοι. Ούτε ακόμη από το παιδί τους. Και πολύ περισσότερο με την κατάμαυρη ψυχή τους. Ενα από τα βασικά αίτια της κατάθλιψης είναι η αχαριστία. Οσο περισσότερο ανικανοποίητος τόσο πιο κοντά στον ζουρλομανδύα. Οταν δεν έχεις τίποτα, τότε δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Γι΄ αυτό χαμογελάει η Παναγιώτα τού τίποτα. Γιατί δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!
Δημήτρης Δανίκας
Το Βήμα on line
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου