Η χειμωνιάτικη λιακάδα φώτιζε τις σελίδες της κυριακάτικης εφημερίδας. Πολύ χαρτί, περισσότερο μελάνι και λιγότερα νέα. Το βλέμμα αδιάφορα περιτριγυρίζει ανάμεσα σε γράμματα, σχήματα, εικόνες και χρώματα. Ζητά πρόκληση για να σταθεί. Ψάχνει για κάτι ουσιαστικό που σπάνια πλέον συναντά. Ξαφνικά το νωχελικό γύρισμα της σελίδας σταματά. Μια εικόνα γίνεται αιτία, το ενδιαφέρον να πατήσει φρένο στην αδιαφορία και το βλέμμα να κοντοσταθεί μπροστά της.
Ένα γεφύρι της εποχής της τουρκοκρατίας και μια σύγχρονη γέφυρα, κατασκευαστικό έργο των τελευταίων είκοσι ετών. Το παλιό γεφύρι όμορφο, στητό, αγέρωχο, λες και η κομψή καμπύλη του, είναι δεμένη με νήμα αόρατο που η άλλη άκρη του χάνεται στου ουρανού τα βάθη. Η σύγχρονη γέφυρα, αρκετοί τόνοι μπετόν, ριγμένοι μέσα στο ρέμα, αφού η τελευταία νεροποντή παρέσυρε μαζί με τη γέφυρα, τη μελέτη, την επίβλεψη, τα σύγχρονα ανθεκτικά υλικά, τα μηχανήματα με τις φοβερές κατασκευαστικές προδιαγραφές και μερικά εκατομμύρια που δαπανήθηκαν. Κάτω από την εικόνα ένα μικρό κείμενο, σαν τραπέζι του πινγκ-πονγκ έμοιαζε, που ο ένας πέταγε το μπαλάκι της ευθύνης στον άλλον. Ο δήμαρχος πέταξε την ευθύνη στο νομάρχη, ο νομάρχης με τη σειρά του στο υπουργείο, το υπουργείο στην κατασκευαστική εταιρία και η εταιρία στον κακό (μας) τον καιρό. Συνήθως φταίνε η προηγούμενοι, αλλά πάντα την πληρώνουν οι επόμενοι…
Μειδίασα βλέποντας τα πνευματικά γονίδια του Αδάμ, εγκατεστημένα στο σκληρό δίσκο. Η μετακίνηση όμως του βλέμματος από το κείμενο στην εικόνα συνέλαβε τον πραγματικό δράστη. Κοίταξα με προσοχή το παλιό γεφύρι και τότε χτύπησε την πόρτα της σκέψης μου ο πρωτομάστορας του γεφυριού της Άρτας. Εκείνος που θυσίασε την όμορφη γυναίκα του στα θεμέλια του έργου. Αυτό τελικά απουσιάζει από τα έργα μας, η θυσία, ο κόπος, η προσφορά. Ο πρωτομάστορας έκανε το έργο του βωμό, ιερό θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο θυσίασε και θυσιάστηκε. Γι’ αυτό το έργο του έχει ψυχή και παραμένει αθάνατο. Κάθε πέτρα του γεφυριού είναι κολλημένη με τον ιδρώτα του κόπου του και το αίμα της αγάπης του. Τα δικά μας έργα είναι διαποτισμένα από τον εγωισμό μας και στηριγμένα στο συμφέρον και την απάτη και γι’ αυτό είναι καταδικασμένα σε θάνατο. Τρανό παράδειγμα τα ίδια μας τα παιδιά.
«Εάν έβαζα θυσία, τα έργα των χειρών μου δε θα ήτανε χάρτινα είδωλα νεκρά», σκέφτηκα και… γύρισα σελίδα.
Περιοδικό Ευροκλύδων
Τεύχος 35, Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου