Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση...

Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση...
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά...
Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη...
Τα παράθυρα ενδίδουν...
(Κ.Δημουλά, Οι αποδημητικές καλημέρες )

Η μία ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη…
Στην ερημία των πόλεων τα παράθυρα ενδίδουν όλο και συχνότερα πλέον. Σφαλιστά και αποφασισμένα -όσο ποτέ- να μην μας επιτρέψουν να μυρίσουμε το φθινόπωρο. Μας στερούν τη βροχή, μας κρύβουν τη θέα, μας χωρίζουν από τον διπλανό, τον άλλο..
Κατά την γνωστή φράση «ποτέ τα σπίτια των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά, αλλά και ποτέ οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά..»
Από την άλλη, κατά τον Αρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη είναι απόλυτα ειλικρινής ο Σαρτρ και αντιπροσωπεύει έναν πολιτισμό και μια στάση ζωής, όταν λέει ότι η κόλαση μου είναι οι άλλοι. Και είναι αντίστοιχα απόλυτα ειλικρινής και αντιπροσωπεύει έναν άλλο πολιτισμό ο ανώνυμος Αββάς του γεροντικού, που λέει: «Είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου..»

Ας κάνει ο καθένας τις επιλογές του.