Το ερωτικό τραγούδι του μεταπτωτικού ανθρώπου

Ο Θεός, κατά τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, από τη φύση του είναι εκστατική (ερωτική) και αγαπητική Ύπαρξη. Η Δημιουργία του κόσμου και ιδιαίτερα του ανθρώπου είναι καρπός και αποτέλεσμα της ερωτικής έκστασης του Θεού. Το σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι και την ανθρώπινη φύση ο Θεός τη δημιούργησε να είναι εκ φύσεως εκστατική και ερωτική.

Ως εκ τούτου, η σχέση Θεού και ανθρώπου, καθώς και η σχέση ανθρώπου και Θεού, στην αρχέγονη (προπτωτική) εποχή, εκφραζόταν με το ερωτικό σχήμα ΕΓΩ – ΕΣΥ. Για τον Θεό, ο άνθρωπος ήταν «ερώμενος» και για τον άνθρωπο, ο Θεός ήταν «εραστός»

Την ερωτική αυτή σχέση Θεού και ανθρώπου, ζήλεψε και διέλυσε ο διάβολος. Με δόλιο τρόπο, έπεισε τον άνθρωπο να αντικαταστήσει το ερωτικό του αντικείμενο. Το ΕΣΥ του Θεού να το αντικαταστήσει με το ΕΣΥ του φυσικού κόσμου. Έτσι, στη μεταπτωτική εποχή, η ερωτική σχέση ΕΓΩ – ΕΣΥ λειτουργεί μόνο σε γήινο, φυσικό επίπεδο. Τα αναρίθμητα ερωτικά τραγούδια των ανθρώπων δεν αναφέρονται πια στην ερωτική σχέση ανθρώπου και Θεού, αλλά αποκλειστικά στη σχέση ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα και, ειδικότερα, στο βιολογικό και σεξουαλικό χαρακτήρα της.

Γι’ αυτό και το ερωτικό τραγούδι του μεταπτωτικού ανθρώπου είναι φτωχό και ρηχό. Χωρίς τον έρωτα του Θεού, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος θα παραμένει ανέραστος, μέχρις ότου αποφασίσει να πει: «Αγαπήσω σε, Κύριε, η ισχύς μου. Κύριος στερέωμά μου και καταφυγή μου και ρύστης μου!»

του Σεβ. Μητροπολίτου Αχελώου κ. Ευθυμίου