Αγάπης Επαίτης στη ζωή μου Ξένος..

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα..

Τα λόγια που θα διαβάσετε πιό κάτω, τα απηύθυνε ένας φωτισμένος δάσκαλος στους μαθητές του, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. 




Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τον Καραϊσκάκη, 
Αλλά το μυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.


Σκέφτηκα να σου μιλήσω για το 21, 
Αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ. 


Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει 
Να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο μακρινό, τόσο ξένο. 


Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα 
Τι να λένε σε σένα, Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις, 
Να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο. 


Θα σου μιλήσω λοιπόν προσωπικά. 
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο 
Και σε δεκαπέντε μέρες φεύγω για αλλού 
Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία 
'Η και περισσότερα χρόνια, 


Θα σου μιλήσω σταράτα 
Για να σου εκφράσω δυο σκέψεις μου. 
Οι μαθητές που συνάντησα μέσα στις τάξεις, 
Οι μαθητές που δίδαξα φέτος 
Στην συντριπτική τους πλειονότητα με σεβάστηκαν, 
Αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του μαθήματος. 


Πολλοί όμως από τους υπόλοιπους μαθητές 
Δε με σεβάστηκαν, με προσέβαλαν κατ' επανάληψη. 
Με έργα, με λόγια, με ύβρεις, 
Δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος 
Που με σόκαρε, που με έβαλε σε μελαγχολικές σκέψεις. 


Αυτό το φαινόμενο αποδεικνύει 
Πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο, 
Πως εκτός του γνωστικού ελλείμματος 
Το συγκεκριμένο σχολείο χωλαίνει δραματικά 
Και στο ηθικοπλαστικό του έργο, 
Στη διαμόρφωση δηλαδή των μαθητικών ψυχών και πνευμάτων. 


Και η ευθύνη για αυτήν την αποτυχία 
Είναι ευθύνη αποκλειστικά δική μας, 
Των δασκάλων σας και των γονιών σας. 


Δεν έχουμε κατορθώσει να σας δείξουμε 
Πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι μια κόλαση, 
Πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα.


Θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν, 
Θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας, 
Θα σας γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση, 
Θα σας γεράσουν πρόωρα. 


Αν όμως θέλετε μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, 
Σκεφτείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, 
Που έφτασε αγράμματος μέχρι τα πενήντα σχεδόν, 
Για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια 
Ηταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.. 
Και κάθισε με πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο 
Και έμαθε πέντε κολλυβογράμματα, 
Για να μας πει την ιστορία του βίου του, 
Το παραμύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωμιών. 


Αυτό το παράδειγμα είναι για σένα το πιο κατάλληλο, 
Και μπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη 
Να ακολουθήσεις το δρόμο που εκείνος έδειξε, 
το μονοπάτι της καλλιέργειας, 
το δρόμο της παιδείας, 
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από τον μπάσταρδο 
γιο της καλογριάς, τον Αρβανίτη Γιώργη Καραϊσκάκη. 
Ηταν κι αυτός αθυρόστομος σαν κι εσάς, 
Αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν μπέσα, 
Ηταν πάνω απ' όλα μπεσαλής. 
Αυτό θα 'θελα να έχετε κι εσείς. 
Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα. 
Να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας, 
Να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συμφέρον, 
Να μισείτε το ψέμα και την ευθυνοφοβία. 


Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του 
Ηταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταματελόπουλου, 
του Νικηταρά. 
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης, 
Συνέβαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του 
Κι έπειτα φυλακίστηκε, 
Για να χαθεί σ' ένα στενοσόκακο του Πειραιά, 
Σχεδόν τυφλωμένος, πάμπτωχος και εγκαταλειμμένος από όλους, 
Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα 
Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει 
Από την κυβέρνηση μια πλούσια σύνταξη, 
Απαντούσε πως η πατρίδα τον αμείβει πολύ καλά, 
Λέγοντας ψέματα, για να μην προσβάλει την πατρίδα του. 
Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγμα του Νικηταρά. 
Αλλά νομίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα, 
Μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόμο της αξιοπρέπειας, 
Να προσπαθήσετε τίμια και με αγωνιστικότητα 
Για εσάς και για το μέλλον της οικογένειας που αύριο θα κάνετε. 


Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαμβάνομαι 
Πως σας προτείνω μια διαδρομή ζωής δύσκολη και απαιτητική, 
Οταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόμος 
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών, 
της εποχής στην οποία μεγαλώνετε. 


Ομως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της, 
Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά 
Και με επιτυχία τη σημαία του αγώνα 
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους 
σε καλύτερες μέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες. 


Κι όταν βλέπω την εποχή μας 
Να μαραζώνει χωμένη στην αλλοτρίωση, 
Να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία, 
Να μουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας, 
Μόνο σε εσάς ελπίζω, 
Στην ειλικρινή σας διάθεση 
να αγωνιστείτε, 
να αντισταθείτε, 
να πολεμήσετε, 
να νικήσετε. 
Μη μας απογοητεύσετε. 

Πηγή

Κραυγές και Ψίθυροι...

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;"

-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" απάντησε ο ένας.

-"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" ξαναρωτά ο σοφός.

-"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος"

είπε ένας άλλος μαθητής Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: "Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..

"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;

Γιατί όταν θυμώνουν δύο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ..

και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν'ακουστούν.

Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι;

Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά..

Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν.

Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.

 Έτσι συμβαίνει όταν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται  πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον.

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:

"Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σαν απομακρύνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού"

Mahatma Gandhi