Για περισσότερο Νίκο Πορτοκάλογλου:
- περιηγηθείτε στο www.portokaloglou.gr
- διαβάστε παλαιότερη συνέντευξή του στον Οδ. Ιωάννου του ΜΕΛΩΔΙΑ FM 99.2
Για περισσότερο Νίκο Πορτοκάλογλου:
Τη ΚΕ' του αυτού μηνός, ο Ευαγγελισμός τής Υπεραγίας Θεοτόκου καί Αειπαρθένου Μαρίας.
Κάθισμα Ήχος ά
Ο μέγας Στρατηγός, τών αΰλων ταγμάτων, εις πόλιν Ναζαρέτ, επιστάς Βασιλέα, μηνύει σοι Άχραντε, τών αιώνων καί Κύριον, Χαίρε, λέγων σοι, Ευλογημένη Μαρία, ακατάληπτον, καί ανερμήνευτον θαύμα, βροτών η ανάκλησις.
Είναι φορές που ένας λόγος έχει τη δύναμη να συντρίβει κόκαλα και να καίει σαν πυρωμένο σίδερο τις ψυχές. Ένας τέτοιος λόγος, έκανε για αιώνες τον άνθρωπο να κρύβεται. ʺΑδάμ που εί;ʺ
Αυτή η ερώτηση του Δημιουργού, για χρόνους πολλούς σαν ερινύα, έτρεχε πίσω από τον άνθρωπο. Κατακλυσμό, μεγαλύτερο από εκείνον του Νώε, έφερε στην κάθε ψυχή. Βαθύτερο σκοτάδι και από αυτό που στην κοιλιά του κήτους ο Ιωνάς έζησε, έπεφτε στο άκουσμά της. Και όλα αυτά γιατί η ερώτηση, ξεγύμνωνε την ψυχή, της αποκάλυπτε την τραγικότητά της, την έκανε να νιώσει την αιχμαλωσία της στο τυραννικό καθεστώς του Θανάτου. Ο ήχος της ερώτησης και η παραδείσια πύλη, το σημείο του χωρισμού, συνθέτουν θρήνο δυνατότερο από του Ιερεμία. Έτσι ξεκινά ένας αόρατος πόλεμος που κρύβεται καλά πίσω από την ιστορία των αιώνων. Πόλεμος για να βρεθεί απάντηση - κλειδί και πύλη εισόδου. Στον πόλεμο πολιορκούμενος είναι ο Θεός και πολιορκητής ο άνθρωπος. Οι ιαχές που ακούγονται στο πεδίο της μάχης είναι βγαλμένες από τις ψυχές των αγωνιστών. ’’Δείξε μας τη Δόξα σου’’, κραυγάζει σπαρακτικά ο Μωϋσής. ’’Είμαι χώμα χωρίς εσένα’’, ακούστηκε η γεροντική φωνή του Αβραάμ. ’’ Μη γυρίζεις το πρόσωπο σου από εμάς’’, φωνάζει ο Δαβίδ στραμμένος προς τον Θεό, και προς τους συναγωνιστές του : ’’Ζητάτε συνέχεια το πρόσωπο του Κυρίου’’. Όλοι αυτοί οι ήχοι δεν ήταν η απάντηση. Αυτή κρυβόταν καλά στο συνδυασμό τους. Έψαχνε χορδές πνευματικές που θα μπορούσαν να φτάσουν στο ύψος της. Ο πολιορκημένος Θεός ψιθύριζε τα μυστικά του, στους προφήτες για να γεμίσουν με τη δύναμη της ελπίδας τους πολιορκητές. Συνάμα με το λόγο, ο Αβραάμ έδωσε τις πέτρες του θυσιαστηρίου της υπακοής, ο Νώε ξύλα από την κιβωτό της Σωτηρίας. Ο Ελλισαίος την μηλωτή του Θεσβίτη για καταπέτασμα και ο Ιωσήφ το ρούχο που άφησε μαζί με την αμαρτία. Ο Δανιήλ έδωσε χώμα που μάζεψε με τη βοήθεια των συντρόφων του, των λιονταριών, μέσα από τον λάκκο. Ο Ιώβ έριξε στο χώμα τα δάκρυα της υπομονής. Η λάσπη έτοιμη. Τα υλικά κατάλληλα. Η πύλη κτίσθηκε. Η συνάντηση έγινε. Στάθηκαν στην είσοδο Θεός και άνθρωπος :
- Πέρασε, είπε ο Θεός, κάνοντας χώρο στον άνθρωπο, αυτός είναι ο δρόμος.
- Πέρασα κάποτε μόνη και χάθηκα, απάντησε η Παρθένος, Εσύ είσαι η σωτηρία.
- Θέλεις να περάσουμε μαζί; Ρώτησε ο Θεός.
- Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου.
Η απάντηση δόθηκε.
- Πού είσαι ;
- Εδώ που είσαι και Εσύ, δούλη σου. Και το θέλημά σου είναι και δικό μου.
Οι δύο βαριές πόρτες, οι θεοχάρακτες του νόμου πλάκες, άνοιξαν. Η σκιά τους έπαψε να σκοτεινιάζει το πρόσωπο της Μαρίας.
Μέσα από την πύλη πέρασαν μαζί. Από την συνάντηση Θεού και ανθρώπου γεννιέται ένας Θεός ισχυρός, Άρχοντας της Ειρήνης, ο Θεάνθρωπος Χριστός, η ζωή και η ανάσταση του ανθρώπου.
Η Συντακτική επιτροπή
Ευροκλύδων
Τεύχος 11, Μάρτιος Απρίλιος 2006
Απολέλυσαι της ασθενείας σου
Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη
και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί.
Οι απαραίτητες μόνο επιθυμίες -
και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας
όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου.
Κύριε, ανήκα στους εχθρούς σου.
Συ είσαι όμως τώρα που δροσίζεις
το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα.
Έβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό
και γύρω μου όλα πια ζουν και λάμπουν.
Σηκώνεις την πέτρα -
και το φίδι φεύγει και χάνεται.
Απ' την ανατολή ως το βασίλεμμα του ήλιου
θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα.
Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει
κι ο ύπνος - που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του
με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος,
ο μικρός λυτρωτής, όπως άλλοτε έλεγα -
με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου...
Με τη χάρη σου ζω την πρώτη λύτρωσή μου.
Νίκος Καρούζος
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ' έναν ναύτη.
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν' καλοί καιροί
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.
Κ.Π. Καβάφης
Με πρωτοβουλία της UNESCO, ορίστηκε η 21η Μαρτίου ως ημέρα Ποίησης. Ο διεθνής πολιτιστικός οργανισμός θέλησε με αυτό τον τρόπο να προωθήσει την τέχνη της ποίησης και συγκεκριμένα τις προσπάθειες των μικρών εκδοτών να τυπώνουν συλλογές νέων ποιητών, την επιστροφή της προφορικής παράδοσης με την ανάγνωση ποιημάτων ενώπιον κοινού και την αποκατάσταση ενός διαλόγου μεταξύ της ποίησης και των άλλων μορφών τέχνης, πάνω στον αφορισμό του Ντελακρουά ¨Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποίηση¨...
(Πηγή : www.sansimera.gr)
Ο Ευροκλύδωνας εκαινιάζει την νέα κατηγορία αναρτήσεων με τίτλο ¨Λόγος Έμμετρος¨ και ανυπομονεί να φιλοξενήσει τις λογοτεχνικές σας ανησυχίες. Περιμένουμε προτάσεις, ιδέες, αλλά και σχόλια.
Εις αναμονή λοιπόν...
-Τι είναι η Μεγάλη Τεσσαρακοστή; ρώτησα.
-Πορεία είναι, μια πορεία μέσα στις γεύσεις. Ξεκίνα και θα νοιώσεις.
Θα σε οδηγήσουν οι εικόνες και τα ακούσματα.
Ξεκινώ, και στο πρώτο κιόλας βήμα, πέφτω πάνω σε μια εικόνα απογοητευτική. Ένας άνθρωπος κάθεται μόνος του και κλαίει.
-Ποιος είσαι; τον ρωτώ, ενώ ήδη ο θρήνος του έχει επηρεάσει τα ψυχικά μου αισθητήρια.
-Δεν με γνωρίζεις; Ο Αδάμ είμαι.
-Και γιατί κλαις; τον ρωτώ δειλά, ενώ αισθάνομαι ότι αυτό τον θρήνο κάπου τον έχω ξανακούσει.
-Γιατί αρνήθηκα να σηκώσω το σταυρό που μου έδωσε ο Δημιουργός μου. Έτσι γεύτηκα το θάνατο. Πικράθηκε η ψυχή μου. Δεν αντέχω αυτή τη γεύση.
Τώρα κατάλαβα που γνωρίζω αυτό το κλάμα. Είναι ίδιο με το δικό μου: «Θρηνῶ καί ὀδύρομαι ὅταν ἐννοήσω τόν θάνατον». Ίδια γεύση, ίδιο κλάμα, σκέφτηκα και προχώρησα. Συνάντησα αγίους να κρατούν ψηλά εικόνες του Χριστού. Μάλλον από μέσα τους τις ξέθαψαν, σκέφτηκα. Είδα πολλές μορφές. Ένας αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Γρηγόριο, να μου δείχνει στο τέλος του δρόμου το φως. Έναν Σιναΐτη ασκητή, τον Ιωάννη, να μου αποκαλύπτει τις κινήσεις της ψυχής μου. Μια αμαρτωλή, την Μαρία από την Αίγυπτο, που πήρε διαζύγιο από την αμαρτία, παντρεύτηκε την άσκηση και γέννησε αρετές και αγιότητα. Και αφού όλα αυτά τα είδα και τα άκουσα, έφτασα σ΄ ένα βουνό με ένα σταυρό. Εκεί δεν τόλμησα να μιλήσω, ούτε να ρωτήσω τίποτα. Ο δρόμος που έκανα με είχε προετοιμάσει. Αυτή τη γεύση του σταυρού που αρνήθηκε ο Αδάμ, τη γεύτηκε ο Χριστός. Μετά τον κάλεσε και αυτόν και όλους τους θανατοπικραμένους να πάρουν σταυρό. Όσοι τον δέχτηκαν έδιωξαν την γεύση του θανάτου και γλυκάθηκαν από τη γεύση του Σταυρού. Η πικρή γεύση έμεινε στον Άδη και στους φίλους του. Κοίταξα μέσα μου βαθιά. Έβαλα τα χέρια της ψυχής στο στόμα και φώναξα με όλη μου τη δύναμη, έτσι ώστε να το ακούσει καλά ο εαυτός μου:
«Εεε!!! Πάτερ Αδάμ, μην κλαις. Χριστός Ανέστη!».